ผมรับเลี้ยงลูกชายนอกสมรสของพ่อ
สวัสดีทุกคนผมชื่อ “แอนโทนี่” อายุ 17 ปีและอีกไม่นานผมจะกลายเป็นพ่อแล้วผมคิดว่าผมทำได้เพราะมีตัวอย่างประเภทของพ่อที่ไม่สมควรเป็นอยู่ใช่แล้วผมกำลังพูดถึงพ่อผมเองผมไม่ได้จะบอกว่าพ่อเป็นคนไม่ดีหรอกเขาเป็นลูกเรือแล้วเราทั้งคู่ได้เจอกันแค่ 3 เดือนต่อปีเท่านั้นโอเคผมรู้ดีว่าเขาเป็นคนหาเงินเข้าครอบครัวดังนั้นแม่และผมจึงมีความเป็นอยู่ที่ดีแต่ผมก็คิดถึงพ่ออยู่ดีคุณรู้ไหมผมอิจฉาเด็กคนอื่นๆที่มีพ่ออยู่ด้วยตลอดในช่วงชีวิตวัยเด็กและผมก็เฝ้ารอวันที่พ่อกลับมาบ้านไปวันๆเพื่อที่จะทำกิจกรรมร่วมกันอย่างสนุกสนานถึงแม้จะไม่กี่วันก็ตามแล้วเมื่อเร็วๆนี้แม่ก็ได้รู้ความจริงว่าไม่ใช่แค่เราแค่สองคนหรอกที่เฝ้ารอพ่อกลับมาจากทะเล
ครั้งสุดท้ายที่พ่อออกทะเลไปการเดินเรือของเขาควรจะเสร็จสิ้นลงในวันที่กำหนดและเขาควรจะกลับบ้านเลยแต่เขากลับส่งข้อความมาว่าจะกลับบ้านอีก 2-3 วันหลังจากนั้นโดยไม่ได้อธิบายว่าทำไมมันแปลกมากเพราะที่ผ่านมาก็จะรีบกลับบ้านมาเจอพวกเราตรงเวลาเสมอผมและแม่รู้สึกกังวลอาชีพของพ่อนั้นอันตรายแม้ตอนนี้จะอยู่ในยุคศตวรรษที่ 21 แล้วก็ตามเขาอาจจะติดอยู่ในพายุหรือได้รับเชื้อมาลาเรียจากท่าเรือของประเทศโลกที่สามนอกจากนี้ยังมีโจรสลัดอยู่ในมหาสมุทรในโลกปัจจุบันนี้อีกด้วยผมกับแม่ใจเย็นไม่ได้เลยจนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่พวกเราได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้านผมมองผ่านหน้าต่างเห็นพ่อลงมาจากรถแท็กซี่ เย้ผมรีบวิ่งออกไปหาพ่อทันทีแต่กลับเห็นเด็กชายคนหนึ่งอายุประมาณ 5 ขวบลงมาจากรถด้วยพ่อบอกกับพวกผมว่าเรามีเรื่องสำคัญจะต้องคุยกันแม่กับผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเรานั่งลงแล้วพ่อของผมก็เริ่มพูด
หลายปีก่อนตอนเรือของพ่อเทียบท่าที่ท่าเรือในฟิลิปปินส์เขาได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งและมีความสัมพันธ์กันระหว่างที่อยู่ในทะเลเหล่าลูกเรือมักจะคิดถึงความสัมพันธ์ที่เป็นธรรมชาติของมนุษย์คุณน่าจะรู้นะว่าคืออะไรวันหนึ่งพ่อผมได้รับข้อความจากผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่าเธอท้องพอไม่ต้องการให้เธออยู่คนเดียวแล้วรู้สึกอยากรับผิดชอบเด็กคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้นชีวิตของพ่อถูกแบ่งออกเป็น 3 ส่วนทะเลครอบครัวของเขาในอเมริกาและอีกครอบครัวหนึ่งในฟิลิปปินส์แต่เรื่องร้ายก็ได้เกิดขึ้นผู้หญิงคนนั้นป่วยและถูกส่งโรงพยาบาลอย่างด่วนโชคร้ายที่หมอไม่สามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้ส่วนพ่อก็อยู่กับเธอจนกระทั่งตอนที่จากไปหลังจากงานศพพ่อต้องตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไปหากเขาทิ้งเด็กไว้ที่นั่นเด็กกำพร้าพ่อแม่และเด็กไม่น่าจะอยู่รอดได้พ่อของผมไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลยอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 1 สัปดาห์เพื่อจัดเตรียมเอกสารในการพาเด็กย้ายมาอยู่ที่อเมริกาและตอนนี้พวกเขาก็อยู่ที่นี่
มันเป็นเรื่องที่ต้องทานโอ้พระเจ้าและต้องใช้เวลาสักครู่ในการประมวลเรื่องราวพ่อมีอีกครอบครัวหนึ่งมานานกว่า 5 ปีคุณรู้ไหมว่าความรู้สึกจะได้รู้ว่าพ่อตัวเองโกหกมาตลอดระยะเวลา 5 ปีนั้นเป็นยังไงผมไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าแม่ที่ศรัทธาในตัวพ่อมาตลอดทุกๆปีจะรู้สึกแย่แค่ไหนแม่เฝ้ารอคอยการกลับมาของพ่อจากการออกเรือไปทำหน้าที่ของตัวเองที่ชายฝั่งอย่างซื่อสัตย์เสมอมาและตอนนี้เธอก็ได้รู้ว่า 5 ปีที่ผ่านมาพ่อไปรับกับผู้หญิงคนอื่นแน่นอนการทะเลาะกันเริ่มต้นขึ้น
พ่อนั่งเงียบๆแล้วฟังทุกอย่างที่แม่ตะโกนเสียงดังใส่พ่อเขาเข้าใจดีว่าทำอะไรลงไปแล้วตอนนี้เขาต้องจัดการกับผลที่ตามมาผมไม่ต้องการอยู่ห้องเดียวกับพ่ออีกแล้วดังนั้นผมเลยออกจากห้องและนั่งลงบนโซฟาผมพยายามคิดว่านี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันเนี้ยตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นผมเห็นเด็กชายยืนอยู่ด้านหน้าและเขากำลังกลัวเด็กคนนี้ไม่พูดภาษาอังกฤษดังนั้นเขาเลยไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นแล้วทำได้แค่เอามือปิดหูตัวเองเด็กคงจะคิดว่าพวกเรากำลังบ้าแน่ๆเถียงกันไปเถียงกันมาเนี่ยผมรู้สึกเสียใจแทนเขาเพราะผมโตกว่าและสามารถจัดการกับปัญหาครอบครัวได้แต่เขายังเด็กเกินไปแล้วเพิ่งสูญเสียแม่
ผมต้องการปลอบเขาจึงทำการชี้นิ้วมาที่ตัวเองแล้วพูดว่าชื่อ “แอนโทนี่” นะแล้วนายล่ะเขาชี้ไปที่ตัวเองแล้วพูดว่า “จีแน” จากนั้นเราก็ยิ้มให้กันผมอยากจะบอกว่าเด็กคนนี้เหมือนผมมากเรามีรูปหน้าดวงตาและคิ้วที่เหมือนกันแล้วมันไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะพวกเราเป็นพี่น้องกันผมนั่งกับเขาประมาณ 10 นาทีพยายามปลอบและบอกว่าทุกข์ต้องเป็นไปด้วยดีในตอนที่ผมเดินกลับไปหาพ่อแม่การทะเลาะก็สิ้นสุดลงแล้วแม่ตัดสินใจที่จะให้พ่อออกจากบ้านไปแน่นอนหลังจากที่รู้ความจริงเธอคงไม่อยากอยู่กับพ่อต่อไปอีกแล้วพ่อหยิบกระเป๋าเดินทางที่ยังไม่ทันได้เปิดเพิ่งเก็บของเขาจับมือ “จีแน” ไว้แล้วจากไปเชื่อเถอะมันเป็นอะไรที่น่าผิดหวังมากที่เห็นแม่เกลียดพ่อแล้วมันยิ่งน่าผิดหวังมากขึ้นอีกไม่รู้ว่าเขาสมควรที่จะโดนเกลียดแล้วแต่ผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องอื่นเนี่ยสิแล้วเด็กคนนั้นล่ะพวกเขาสองคนต้องออกจากบ้านไปแล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะที่ทำงานเหรอพอทำงานเป็นลูกเรือมาตลอดชีวิตเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องกังวลเกี่ยวกับโชคชะตาของเด็กคนนั้นด้วย
บางทีผมอาจจะรู้สึกถึงความเป็นพี่ชายละมั้งหรืออาจจะเป็นสัญชาตญาณของความเป็นพ่อแม่ไม่รู้สิ ผมกังวลเกี่ยวกับเด็กคนนั้นมากกว่าการหย่าของพ่อแม่ซะอีก ระหว่างที่อยู่ในขั้นตอนการหย่าซึ่งพ่อแม่ของผมต้องจัดการกับเอกสารหย่าพ่อบอกให้พา “จีแน” ออกไปเดินเล่นซึ่งผมก็พาเขาไปที่สวนสนุกซึ่งเราได้เล่นเครื่องเล่นและกินไอศครีมกันผมได้สอนภาษาอังกฤษให้กับเขาบางคำและเมื่อเวลาที่ต้องกลับบ้านผมกลับรู้สึกเศร้าใจเขาแล้วพ่อต้องอาศัยอยู่ที่โรงแรมเล็กๆราคาถูกและสภาพที่ไม่เหมาะกับเด็กเลย เนื่องด้วยกำแพงด้านภาษามันชัดเจนว่า “จีแน” ก็รู้สึกไม่มีความสุขที่จะอาศัยอยู่ที่ด้านเช่นกัน
วันหนึ่งผมตัดสินใจถามพ่อไปตรงๆพ่อจะทำไงกับ “จีแน” และคำถามนี้ก็ทำให้เขาชะงักดูเหมือนพ่อจะไม่มีแผนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้เลยนี่จึงทำให้ผมเลือกที่จะรับปัญหาเอาไว้เองผมคุยกับแม่และขอให้เธออนุญาตให้ “จีแน” อาศัยอยู่กับเราผมจะให้ห้องนอนผมกับเขาดังนั้นมันไม่มีทางที่จะไม่สะดวกเลยปัญหาอยู่ที่แม่ไม่อยากอยู่ร่วมกับเด็กชายที่จะทำให้เธอต้องนึกถึงทุกๆวันที่สามีนอกใจเธอมันเป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างยากและเป็นอะไรที่เข้าใจได้ผมเห็นเขาเหมือนน้องชายส่วนมากเห็นเขาเป็นเครื่องย้ำเตือนความไม่ซื่อสัตย์ของพ่อดังนั้นบ้านของผมจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี
ตั้งแต่พ่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปและแม่ก็ปฏิเสธที่จะช่วยผมรู้สึกว่ามีแค่ผมที่กังวลเกี่ยวกับโชคชะตาของเด็กชายและการตัดสินใจก็ผุดเข้าไปทันทีผมเดินไปหาพ่อแล้วพูดว่าฟังนะผมรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไงต่อไปหลังจากการหย่าพ่อก็กลับไปทำงานซะแล้วพ่อจะต้องทำงานหนักขึ้นเป็น 2 เท่าเพื่อเตรียมค่าเลี้ยงดูให้ “จีแน” ส่วนผมจะดูแลเขาเองผมมีเงินบางส่วนที่เก็บไว้สำหรับซื้อรถแล้วผมจะไปเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ซึ่งยังไงแล้วพ่อก็ต้องส่งเงินมาให้เราอยู่ดีดังนั้นพวกเราจะไม่เป็นไรนั่นแหละมันเป็นอะไรที่เกิดขึ้นไวมากและค่อนข้างหน้าอึดอัดแต่ไม่เป็นไรหรอกพ่อหายไปจากเวลาส่วนมากในชีวิตของผมและผมขอสัญญาเลยว่าจะต้องดีกว่าพ่อเพื่อเด็กคนนี้ให้ได้
จะเป็นยังไงหากคุณพบว่าพ่อเป็นอีกครอบครัวหนึ่งและคุณสามารถเลี้ยงดูเด็กที่มาจากท้องของผู้หญิงคนอื่นได้ไหมบอกให้รู้ในช่องคอมเม้นด้วยนะ
