พ่อเลี้ยงของผมตัดสินใจว่าลูกชายเเท้ๆ ของเขาดีกว่าผม

สวัสดีผม “อีธาน” ผมรู้ว่าผมดูไม่เหมือนเด็กอายุ 14 หน้าแก่กว่าอายุจริงมากผมคิดว่าผมได้กรรมพันธุ์นี้มาจากพ่อลูกชายคนที่ 2 ของแม่ผมชื่อ “จัสติน” เขาอายุ 7 ขวบแล้วก็ดูเหมือนเด็ก 7 ขวบทั่วไปตอนที่เขาเกิดมาพ่อของผมก็ย้ายออกไปจากฮิวตันที่ซึ่งพวกเราอาศัยอยู่แล้วจากไปแบบตลอดกาลบางที่คุณอาจเดาได้ว่า “จัสติน” ไม่ใช่ลูกของพ่อผมแต่ตอนนี้ผมอายุ 6 ขวบผมเด็กเกินไปที่จะเข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่คือเรื่องมันเป็นแบบนี้แม่ของผมบอกพ่อว่าเธอกำลังตั้งครรภ์และเธอต้องการขอหย่าเพราะเธอต้องการใช้ชีวิตกับผู้ชายอีกคนที่เธอมีลูกกับเขาแม่ก็ตัดสินใจให้ผมอยู่กับเธอและยืนกรานไม่ยอมให้พ่อมาใกล้ชิดผมเพราะแม่รู้ดีว่าสามีใหม่ของเธอจะเลี้ยงดูผมได้เป็นอย่างดีเหมือนลูกของตัวเอง

ตอนนั้นผมยังเด็กและยอมรับความเปลี่ยนแปลงนี้และสามารถมีความสุขได้อย่างง่ายดายการพยายามแบ่งลูกกันมันเป็นเรื่องเครียดที่ไม่มีใครต้องการคุณอาจแปลกใจแต่เธอตัดสินใจถูกผมปรับตัวรับสถานการณ์ใหม่ๆได้ง่ายด้วยความที่ผมอายุแค่ 6 ขวบในตอนแรกคิดถึงพ่อเป็นธรรมดาแต่ต่อมาผมก็ชินกับความคิดที่ว่าพ่อได้จากไปทางเหนือแล้วแล้วตอนนี้ทุกอย่างก็จะต้องเป็นอย่างที่มันเป็นอยู่ผมคิดว่า “ฌอน” เป็นคนที่เหมาะสมสำหรับการเป็นพ่อคนมากเขาพยายามอย่างหนักด้วยการแสดงความกระตือรือร้นที่จะเป็นผู้ปกครองที่ดีให้ผมในช่วงก่อนที่ “จัสติน” ลูกชายแท้ๆของเขาจะเกิดส่วนแม่ผมคิดว่าเธอก็ดูแลผมเหมือนเดิมโดยไม่มีความลำเอียงระหว่างลูกชายทั้งสองแต่ไม่ใช่กับ “ฌอน” ในตอนหลังๆเขาเริ่มจะหยาบคายกับผมถ้ามันเป็นอะไรที่เขาจะต้องเลือกเขาจะเลือกตามใจ “จัสติน” ก่อนเสมอความสำเร็จของเด็กน้อยคนนี้จะถูกเทิดทูนขึ้นหิ้งและทุกปัญหาของเขาจะได้รับการเอาใจใส่อย่างจริงจังส่วนชีวิตของผมก็เหมือนกับเด็กถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

ยิ่งไปกว่านั้นผมและน้องเริ่มดูแตกต่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ “จัสติน” เป็นลูกแท้ๆของ “ฌอน” และหน้าตาของพวกเขาเริ่มเหมือนกันมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ผมกลับดูเหมือนพ่อผมมากขึ้นเรื่อยๆเช่นกันแม้ว่าผมจะเริ่มลืมไปแล้วว่าหน้าตาของเขาเป็นยังไงและยิ่งรูปลักษณ์ภายนอกของผมยิ่งเปลี่ยนไปเท่าไหร่ “ฌอน” ก็ยิ่งเปลี่ยนไปแตกต่างจากผมมากขึ้นเท่านั้นและเรื่องอะไรไม่ดีที่เกิดขึ้นในบ้านเขาก็จะโยนมาให้ผมรับผิดชอบทุกอย่างและสั่งสอนผมวิธีที่รุนแรงพอผมเล่าให้แม่ฟัง “ฌอน” ก็ไม่พอใจผมและหาว่าผมเนรคุณแล้วแม่เองก็ไม่เข้าข้างผมเช่นกันแต่ผมก็ยังเป็นเด็กและพยายามอย่างดีที่สุดที่จะเป็นที่รักของทั้งแม่และแม้แต่กับ “ฌอน” ด้วยผมพยายามมากจริงๆทั้งในเรื่องการเรียนเรื่องที่บ้านและกีฬาผมเริ่มเล่นฟุตบอลทั้งๆที่ผมไม่ได้ต้องการแต่ผมเล่นเพราะ “ฌอน” สนใจกีฬาชนิดนี้มาแต่ไหนแต่ไรและด้วยความที่ผมมีร่างกายกำยำแข็งแรงต่างจาก “ฌอน” ที่ตัวเล็ก

ต่อมาผมก็เริ่มประสบความสำเร็จผมมักจะคุยเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังเวลาที่เราทานอาหารเย็นกันพวกเขาตั้งใจฟังอย่างสนใจแต่ทั้งแม่และ “ฌอน” กลับไม่เคยมาดูผมแข่งหรือแม้แต่มาดูผมฝึกซ้อมเลยสักครั้งครั้งหนึ่งเรากำลังจะมีแข่งนัดสำคัญแม่บอกว่าทั้งเธอและ ”ฌอน” จะไปดูการแข่งขันมีด้วยกันหัวใจผมพองโตและพยายามฝึกซ้อมอย่างหนักความตื่นเต้นที่มีต่อการแข่งขันมันเทียบยังไม่ได้เลยกับความตื่นเต้นที่จะได้ลงแข่งต่อหน้าครอบครัวของผมแต่เมื่อถึงก่อนวันแข่ง “ฌอน” บอกผมว่าพวกเขาไม่สามารถไปดูของแข็งได้แล้วพวกเขาลืมไปว่าวันนั้นเป็นวันที่จัสตินเล่นละครเวทีและเขาก็ได้รับบทหลักที่สำคัญและ “จัสติน” ก็ทุ่มเทฝึกซ้อมอย่างมากพวกเขาจึงไม่สามารถพลาดการไปชมละครเวทีของ “จัสติน” ได้ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่สายตาที่มองมาที่ผมมันดูแปลกๆ

ตอนที่เขาดูเหมือนว่ากำลังขอโทษผมนั้นมาดูเหมือนกับว่าเขาพอใจตอนที่ได้เห็นสีหน้าผิดหวังของผม ผมถึงกับแทบกลั้นน้ำตาแห่งความขุ่นเคืองไว้ไม่อยู่คุณรู้ไหมวันนั้นผมเล่นราวกับมันเป็นวันสุดท้ายของชีวิตและพวกเราก็ชนะขาดลอยพูดตามตรงผมเป็นคนที่ทำแต้มได้หลายแต้มแต่ประเด็นคือผมจะทำเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆหลังจบการแข่งขันผมเข้าไปพบโค้ชเพื่อขอลาออกจากทีมผมไม่ต้องการทำอะไรเพื่อเรียกร้องความรักความเอาใจใส่จากคนที่จะมาแทนที่พ่อของผมซึ่งเขาไม่เคยมองว่าผมเป็นลูกชายของเขาเลยหลังจากวันนั้นผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคนก่อนหน้านี้ผมเคยพยายามอย่างหนักเพื่อคำยกย่องแต่มาตอนนี้ผมไม่สนใจความรู้สึกหรือความต้องการของพ่อแม่อีกต่อไป

ผมเลิกเล่นกีฬาหรือยังไม่สนใจการเรียนอีกด้วยโดยเฉพาะวิชาที่พวกเขาเคยชื่นชมผมมาก่อนแล้วผมก็เลิกใช้เวลาที่บ้านกับ “จัสติน” ความจริงก็คือตอนนี้บ้านเป็นเพียงแค่ที่ซุกหัวนอนของผมเท่านั้นผมเริ่มมองแผนของครอบครัวว่าเป็นเรื่องที่น่าเบื่อแล้วเมื่อแม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็แค่บอกเธอว่าไม่ต้องมายุ่งกับผมแค่นั้นคุณว่าคำถามของเธอมันฟังดูงี่เง่าไหมล่ะผมหมายถึงเธอไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดปัญหาอะไรขึ้นแล้วคุณรู้อะไรไหมยิ่งผมตีตัวออกห่างมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเห็นว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นพวกเขาทั้งคู่เลิกสนใจผมและยิ่งทุ่มเทกับ “จัสติน” มากขึ้นทั้งกับปัญหาเรื่องการเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ของเขาเย็นวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่นผมได้ยินพวกเขากำลังพูดถึงผมแม่พูดพลางถอนหายใจว่าทำไมผมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้และ “ฌอน” ก็ตอบว่าบางทีพ่อของผมคงเคยเป็นวัยรุ่นที่ดื้อรั้นมาก่อนเหมือนกันและนั้นคงเป็นกรรมพันธุ์จึงทำให้ผมดื้อรั้นตามแม่พูดเสริมอย่างเสียดายว่ากรรมพันธุ์แย่ๆสินะ

และจากนั้นพวกเขาก็พากันพูดเยินยอ “จัสติน” ว่าเขาวาดรูปเก่งมากขนาดไหนคืนนั้นผมจึงแอบย่องเข้าไปในห้องที่แม่เก็บเอกสารสำคัญไว้และค้นดูโดยไม่สนใจว่าผมจะวางมันกลับคืนเหมือนเดิมหรือเปล่าโชคดีที่ผมเจอโปสการ์ดที่พ่อเคยส่งมาให้แม่หลังจากปีแรกที่พวกเขาหย่ากันเขาเขียนว่าถ้าเธอเปลี่ยนใจที่จะให้เขามาพบผมได้ให้ติดต่อเขาตามที่อยู่นี้ในบอสตันผมคิดว่าจะหาเบอร์โทรได้โดยการค้นหาจากที่อยู่ในสมุดหน้าเหลืองหรืออะไรทำนองนั้นความคิดนั้นไม่ได้มีอยู่ในหัวเลยเดินในเช้าวันรุ่งขึ้นผมจึงหนีออกจากบ้านไปผมเดินทางกลับข้ามประเทศและไม่มีใครพยายามห้ามผมต้องขอขอบคุณกรรมพันธุ์แย่ๆที่ทำให้ผมดูแก่กว่าอายุ 14 แต่ไม่ว่าผมจะดูเหมือนแก่กว่าอายุจริงก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกผมจะเป็นแบบนั้นด้วยการเดินทางยาวนานคนเดียวมันไม่ง่ายเลยแล้วผมจะไม่แนะนำให้ใครทำแบบผม

แต่คุณรู้อะไรไหมผมไม่กลัวตำรวจหรือแม้แต่คนร้ายเลยสิ่งเดียวที่ผมกลัวคือการไม่เจอหน้าพ่อตามที่อยู่ที่ได้มาและถ้าเขาไม่ต้องการผมเหมือนกับที่พวกเขาทำแต่ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จบลงอย่างมีความสุขใช้พ่อของผมมีครอบครัวใหม่แล้วแต่เขาดีใจมากที่ได้พบผมพวกเราคุยกันทั้งวันรวมถึงได้คืนถัดมาด้วยเขาถึงกับลาหยุดงานเพื่อใช้เวลากับผมแน่นอนเขาโทรไปบอกแม่แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อไปจะเป็นยังไงผมคงต้องกลับไปหาเธอแต่ผมจะพยายามติดต่อพ่อเสมอแล้วมาเยี่ยมเขาถ้ามีโอกาสแล้วพ่อของผมก็สัญญาว่าเค้าจะมาดูผมแข่งนัดถัดไปของผมด้วยผมตั้งตารอเพื่อกลับไปคุยกับโค้ชใหม่และการฝึกซ้อมหนักเหมือนเดิม

 ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของผมนะครับช่วยกดไลค์กดแชร์ให้เพื่อนของคุณด้วยและจำไว้เสมอว่าการให้ความสำคัญกับคนที่อยู่ใกล้ชิดคนนั้นสำคัญแค่ไหน