ผมจับได้ว่าแฟนของผมเป็นชู้กับอาจารย์

ไงครับชื่อของผมคือ “เดฟ” ตอนนี้ผมอายุ 20 ปีผมคิดว่าทุกคนรู้ว่าความหึงคืออะไรและคนมากมายของใครมีประสบการณ์กับความรู้สึกนี้มาก่อนแต่ในกรณีของผมอะไรๆก็ไปไกลกว่านั้นมากผมทำลายอนาคตของตัวเองเพียงเพราะความหึงเอาล่ะผมจะเล่าเรื่องของผมให้พวกคุณฟังนะเรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อปีก่อนในโรงอาหารมหาวิทยาลัยของผม ผมเห็นสาวที่สวยมากๆคนหนึ่งกำลังทานอาหารอยู่อีกโต๊ะผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมไม่อาจละสายตาจากเธอไม่ได้เลยผมแค่นั่งจ้องเธออยู่อย่างนั้นรู้สึกเหมือนสมองของผมไม่สั่งการเราสองนาทีก่อนที่สติของผมจะกลับคืนมาเมื่อเธอเดินตรงมาหาผมใบหน้าที่น่ารักที่สุดในโลกนั้นพูดกับผมว่าอะไรของนายยะนางี่เง่า

ที่จริงแล้วถ้าเธอพูดอะไรสักอย่างที่ต่างออกไปวางที่ผมคงไม่สนใจเธอขนาดนั้นแต่หลังจากเธอเรียกผมว่านายงี่เง่าผมก็ติดบ่วงเสน่หาอย่างสมบูรณ์หลังจากนั้นผมพบหน้า Facebook ของเธอคงจะส่งคำขอเป็นเพื่อนไปหาแล้วรีบขอโทษเธอทันทีเรื่องสถานการณ์น่าอึดอัดใจที่เคยเกิดขึ้นและอธิบายว่าทุกทีผมไม่ใช่คนที่ชอบจ้องผู้หญิงขนาดนั้นยกเว้นเธอ เธอหัวเราะแล้วบอกว่าที่จริงแล้วเธอค่อนข้างชอบนะเราพูดคุยกันเรื่อยๆนี่มันเยี่ยมมากแต่ปัญหาคือเขาไม่ได้บอกอะไรผมเลยสักนิดผมถามเธอว่าจะคบกันไหมแต่เขาตอบของเธอทำให้ผมอึ้งไปเลยเธอมีแฟนอยู่แล้วผมรู้สึกแบบอะไรนะถ้าเธอมีแฟนอยู่แล้วทำไมถึงได้เป็นกันเองกับผมนักยิ่งกว่านั้นทำไมถึงโปรยสเน่ห์กับผมเล่าผมถามคำถามเหล่านี้ไปและคำตอบของเธอก็น่าสนใจทีเดียวเธอบอกว่าเธอชอบผมแล้วเบื่อแฟนของเธอเองมาก

ใช้คำตอบให้หมายความว่าตอนที่เขามีแฟนอยู่แล้วแล้วมันก็ออกมาไม่ค่อยสวยเท่าไหร่แต่ผมรู้ว่าจะต้องลงเอยกับผมแน่ๆและใช่อย่างที่ผมคาดเลยเธอเลิกกับแฟนในอีกไม่กี่วันต่อมาแล้วเราก็เริ่มคบกันเรา เราคบกันได้ 6 เดือนแล้วตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีเลยแต่บางครั้งเราก็ทะเลาะกันแล้วก็มักเป็นเพราะเรื่องเดิมความหึงหวงเรื่องที่เธอทำตัวสบายๆกับผู้ชายคนอื่นทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีขณะที่ผมไม่มีจำกัดการพูดคุยสนทนากับผู้หญิงคนอื่น แต่แน่ละสภาพการณ์จากจุดเริ่มต้นของความสำคัญเรามีเชื้อเพลิงกับไฟผมก็เลยจะระแวงอยู่ตลอดเวลาอย่างที่คุณก็รู้ว่าเธอเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าอย่างง่ายดายไงมีเหตุผลมากมายให้ผมต้องหึงแต่สิ่งที่เกิดกับคุณ “นอตั้น” ทำให้ผมโกรธเขาเป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ผมสังเกตเห็นในวันที่มีคลาสวิชาชาประวัติศาสตร์ก็จะแต่งตัวสวยกว่าปกติเสมอและครั้งหนึ่งเรานั่งอยู่ด้วยกันที่ Mcdonald ถึงออกไปแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเพื่อสั่งอาหารและตอนนั้นเองคุณ “นอตั้น” ก็โทรมาหาเธอและลูกบนรายชื่อผู้ติดต่อเป็นภาพที่พวกเขาเซลฟี่ด้วยกัน

แน่หล่ะว่าผมต้องเริ่มชวนทะเลาะผมไม่ชอบที่เธอดีกับเขามากแต่เธอบอกว่าแค่เขาอยากได้เกรดดีๆในวิชาประวัติศาสตร์นั้นเป็นการทะเลาะกันที่แรงที่สุดของเราและเราก็ไม่คุยกันไปหลายวันแต่แล้วผมก็ต้องไปขอโทษที่ทำแตกตื่นเกิดเหตุแต่เธอก็ขอโทษที่ทำให้ผมมีเหตุผลมากมายที่จะหึงหลังผ่านไปสักพักในช่วงที่มีทัศนะศึกษาด้านวิทยาศาสตร์มหาวิทยาลัยของเราจึงเริ่มรับสมัครนักศึกษาที่จะไปเข้าค่ายที่อุทยานแห่งชาติแยลโล่สโตร “เมแก้น” การชอบความคิดนี้และยังขอให้ผมไปด้วยแต่ผมไปไม่ได้ผมมีแผนจะไปท่องเที่ยววันหยุดพักผ่อนกับครอบครัวในเมืองก็ฉลองวันเกิดให้ลุงของผมแล้วและแน่นอนที่สุดว่าการทัศนศึกษานั้นจะต้องน่าสนใจแน่แต่ผมก็ยังคงไปไม่ได้อยู่ดีผมไม่อยากให้ “นอตั้น” ไปคนเดียวก็เลยขอเธอไม่ให้ไปกับมหาวิทยาลัยด้วยโดยเฉพาะมาของคำว่าคุณเป็นคน “นอตั้น” เป็นคนนำการปีนเขาครั้งนี้ใช่เลย

ยังไงก็ตามผมยังหึงอยู่นี่นาถึงแม้เธอจะอยากไปจริงๆก็เข้าใจว่าผมรู้สึกยังไงเธอจึงตกลงจะอยู่บ้านทุกอย่างก็เลยไปได้ด้วยดีผมไปทำงานเลี้ยงวันเกิดและใช้เวลากับครอบครัวอย่างมีความสุขผมบอก “เมแก้น” ว่าจะไปอยู่ที่บ้านของเราสัปดาห์หนึ่งแต่ผมกลับมาได้เร็วกว่านั้น 2-3 วันผมก็เลยตัดสินใจจะไปเซอร์ไพรส์ด้วยการไปที่บ้านเลยไม่โทรไปหาก่อนพ่อแม่ของเธอมาเปิดประตูผมถามถึง “เมแกน” แต่พวกเขาบอกว่าเขายังอยู่ที่เยลโล่สโตนแล้วจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้สิ่งจะได้รู้นี้ทำให้ผมอึ้งไปเลยผมอยากโทรหาผู้จัดการกับข้อสงสัยแต่ผมก็เลือกที่จะให้โอกาสเธอกลับมาแก้ตัวผมถึงพูดออกไปแค่นี้ตอนนี้เธออยู่ไหนเหรอเธอบอกผมว่าอยู่บ้านผมก็เลยจับได้ว่าเธอโกหกแล้วเริ่มตะโกนใส่เธออยากขอโทษแต่ความน่าเชื่อถือของเธอก็นั่งคิดอยู่เพราะถ้าเธอโกหกผมครั้งหนึ่งก็อาจเคยโกหกผมมาก่อนแล้วเราต้องเถียงกันอีกครั้งและผมโกรธจัดจนมาถึงจุดหนึ่งตะโกนออกไปว่าเราเลิกกันเถอะแล้วก็วางสาย 

เธอเริ่มโทรหาผมไม่หยุดแต่ผมทำเป็นไม่สนใจวันต่อมาผมบอกเพื่อนๆถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่อใช่ผมรู้สึกดีขึ้นพวกเขาจึงชวนผมไปงานปาร์ตี้แล้วผมก็คิดว่ามันจะไม่ไปล่ะนอกจากนั้น “เมแกน” ก็เป็นฝ่ายผิดด้วยแล้วตอนที่ผมก็เป็นหนุ่มโสดแล้ว แล้วจะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำผมก็เลยไปที่งานเลี้ยงโดยไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรู้สึกผิดว่าสมควรหรือไม่ควรไปที่นั่นแล้วผมก็มาอยู่ตรงนี้ใช้เวลากับพวกเพื่อนๆผมต้องบอกก่อนว่าที่นั่นเต็มไปด้วยสาวสวยมากมายในบ้านและหนึ่งในนั้นที่มองผมด้วยเราคุยกันสักพักแล้วพอถึงตอนหนึ่งเมื่อเราอยู่ด้วยกันตามลำพังเกิดความเงียบอันน่ากระอักกระอ่วนแล้วเธอก็เอนตัวมาใกล้ๆจูบผมวินาทีนั้นผมหลักเธอออกโดยอัตโนมัติถ้าถามว่าเกิดอะไรขึ้นเขารู้ว่าผมเลิกกับแฟนสาวแล้วใช่เราเลิกกันแล้วแต่ผมก็ยังคงรักเธอแล้วเพราะเหตุนั้นผมจึงพูดได้เลยว่าจะไม่ทำซึ่ง “เมแกน” ก็ทำสิ่งนี้มาก่อนเช่นกันผมจึงไม่ควรเอาแต่หึงหวงตลอดเวลาตอนนั้นเองผมอยากเจอ  “เมแกน”  และคุยเรื่องนี้บางทีเธออาจยกโทษให้ผมความสัมพันธ์ของเราจะได้กลับคืนมาอีกครั้ง

ผมออกจากงานปาร์ตี้เราคืนแล้วไปที่บ้านของเธอต้องไปตลอดทางว่าผมจะพูดอะไรตอนที่เจอเธอผมอยากขอโทษและอธิบายว่าความหึงหวงของผมเป็นเรื่องโง่เง่าและเมื่อผมไปถึงบ้านของเธอแทนที่จะมีแค่ “เมแกน” ผมเห็นสิ่งที่ทำให้ผมกลัวที่สุดในการกำลังเดินคล้องแขนอยู่กับคุณ “นอตั้น” หัวของผมขาวโพลนไปหมดแล้วเป็นอีกครั้งผมรู้สึกได้แค่เพียงความหึงหวงและความโกรธผมกำลังโกรธเกรี้ยวอย่างมากก็เลยจำไม่ได้จริงๆว่าทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้นบ้างผมจำได้ว่า “เมแกน” ช่วยดึงคุณ “นอตั้น” ลุกขึ้นแล้วตะโกนใส่ผมแล้วก็ปรากฏว่าพวกเขาเพิ่งกลับมาจากเยลโล่สโตนคุณ “นอตั้น” ในฐานะผู้นำการทัศนศึกษาพาเธอกลับมาบ้านแล้วหยุงแขนเธอไว้เพราะเธอบาดเจ็บที่ขาระหว่างการทัศนศึกษาดังนั้นก็เลยไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาและเท่านั้นเองผมก็เพิ่งเข้าใจสิ่งที่ผมเคยทำลงไปทั้งหมดวันต่อมาผมพบว่าคนเราถ้าลงบันทึกเรื่องนี้กับตำรวจตอนนี้ผมเลยต้องเผชิญกับข้อหา 2 ปีในคุกและนี่ก็คือเรื่องที่ว่าความหึงหวงทำไมอนาคตของผมได้อย่างไรผมไม่รู้ว่า “เมแกน” จะยกโทษให้ผมหรือไม่หรือควรยกโทษให้หรือเปล่าหลังจากสิ่งที่ผมทำไปแต่ที่สำคัญที่สุดคือผมรู้นะว่าพวกคุณไม่ควรปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสภาวะหึงหวงซะจนเข้าครอบงำความคิดทุกอย่างจะเป็นฝ่ายควบคุมตัวคุณ

ขอบคุณที่รับชมพวกคุณก็เคยหึงหวงแบบนี้ไหมผู้จัดการกับมันอย่างไรบอกผมในช่องคอมเม้นต์ทีแล้วอย่าลืมแบ่งปันวิดีโอนี้กับเพื่อนของคุณด้วยล่ะ