แม่ทิ้งฉันไว้กับผู้หญิงแปลกหน้าแล้วหายตัวไป

สวัสดีทุกคนฉันชื่อ “เรเชล” อายุ 12 ปีตลอดชีวิตฉันเคยเห็นแม่ของฉันกินได้กี่ครั้งเลยแต่ละปีฉะนั้นฉันเลยหมดเวลามากมายกับการนั่งคิดถึงเธอแต่ฉันก็ไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าการมาเยือนของแม่จะเปลี่ยนชีวิตฉันให้กลายเป็นฝันร้ายใช่แล้วตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันอาศัยอยู่กับคุณยายมาโดยตลอดแม่เคยมาหาที่บ้านไม่กี่ครั้งต่อปีเอาเงินให้เราแล้วกลับไปทำงานโดยพื้นฐานแล้วแม่พลาดทุกช่วงเวลาสำคัญในชีวิตของฉัน แต่ฉันก็ยังรักเธอก็เธอเป็นแม่ของฉันนี่นะแล้วเธอก็หาเงินมาให้เพื่อที่ว่าฉันจะได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติอีกอย่างนึงคุณยายของฉันก็ให้กำลังใจฉันอยู่เสมอฉันเคยคิดว่าฉันมีวัยเด็กเป็นคนอื่นๆ

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตอนนั้นเป็นฤดูร้อนที่อากาศร้อนจัดและคุณยายแทบทนความร้อนไม่ได้และในเช้าวันหนึ่งเรื่องมันก็เกิดขึ้นคุณยายไม่อาจจะลุกขึ้นจากเตียงได้อีกฉันหมายถึงว่าท่านเสียชีวิตไปแล้วสิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็คือแค่เรียกรถพยาบาลแต่หมอก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้อีกแล้วฉันเศร้าโศกเสียใจคนเดียวที่ใกล้ชิดกับฉันมาตลอดชีวิตเพิ่งจากไปฉันโทรหาแม่แล้วก็บอกทุกอย่างกับแม่แล้วคุณรู้ไหมฉันคิดว่าฉันจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากแม่แต่ตรงข้ามเลยครั้งนั้นกลายเป็นการคุยกันทางโทรศัพท์ที่สั้นที่สุดแม่แค่บอกว่าเข้าใจละจะไปหาพรุ่งนี้จะช่วยจัดการทุกอย่างให้แค่นั้นเลยไม่มีคำพูดให้กำลังใจไม่มีความเศร้าเสียใจในน้ำเสียงก่อนที่ทุกอย่างจะกระจ่างชัดในเช้าวันถัดมา

ฉันตื่นขึ้นเพราะได้ยินน้ำเสียที่คุ้นเคยดังมาจากข้างล่างฉันลงไปแล้วก็ต้องประหลาดใจอย่างมากแม่ไม่ได้อยู่คนเดียวมีผู้ชายคนนึงแล้วก็เด็กชายอายุราว 6 ขวบอยู่กับแม่ด้วยแทนที่จะมีรอยยิ้มหรืออ้อมกอดปลอบประโลมแม่บอกว่าเราต้องคุยกันอย่างจริงจังแม่บอกว่าฉันโตพอที่จะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างละผู้ชายที่อยู่ในบ้านของเราคือสามีใหม่ของแม่และเด็กผู้ชายคนนั้นก็คือลูกชายของเขาข้อเท็จจริงเนี้ยทำให้ฉันพูดไม่ออกแม่อธิบายว่าชีวิตของแม่ไม่ได้มีแค่งานกับฉันแล้วก็บอกว่าแม่อยากได้ครอบครัวปกติฉันตอบไปว่าฉันก็เป็นครอบครัวของแม่ไงแต่แม่ก็แค่เงียบอย่างนั้นไม่ได้ตอบอะไรงานศพจัดขึ้นในวันถัดมาผู้คนมากมายมาแสดงความเสียใจกับฉันแล้วก็แม่วันนั้นคือวันที่เศร้าที่สุดในชีวิตฉันแต่ฉันไม่แน่ใจว่าแม่จะรู้สึกแบบเดียวกันนะ

พูดตามตรงฉันคิดว่าแม่อยากให้เรื่องนี้จบลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อที่แม่จะได้กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองแต่ยังมีอะไรให้ต้องทำอีกมากทั้งเรื่องเอกสารแล้วก็มรดกต่างๆของคุณยายวันนี้สำหรับฉันแล้วจึงยาวนานจนแทบทนไม่ไหวฉันไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้าและอีกอย่างฉันยังถูกมองข้ามตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านสามีของแม่ไม่ต้องการพูดกับฉันและอีกอย่างเขายังห้ามไม่ให้ลูกชายของเขามาเล่นกับฉันด้วยช่วงเวลาเดียวที่เราทั้งหมดอยู่ด้วยกันคือต้องทานมื้อเย็นแต่ฉันจะถูกส่งกลับห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมากเลยทั้งๆที่ความจริงแล้วแม่ของฉันอยู่ในบ้านด้วยประมาณ 1 สัปดาห์ถัดมาแม่บอกฉันให้เก็บข้าวของขณะที่เราอยู่บนรถแม่ก็อธิบายทุกอย่างให้ฟังแม่บอกว่าสามีแม่ไม่ต้องการให้ฉันอยู่กับพวกเขาก็เลยถามลูกพี่ลูกน้องของแม่ว่าจะไปอยู่ที่บ้านของเธอที่ชานเมืองได้หรือไม่ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าแม่มีลูกพี่ลูกน้องด้วยแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าแม่มีอีกครอบครัวเช่นกันแล้วแม่ยังบอกด้วยว่าแม่จะมาหาแล้วก็เยี่ยมฉันให้บ่อยกว่าเดิมเพราะตอนนี้พวกเขาจะไปอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณยายก็เลยอยู่ใกล้มาก

ฉันโกรธมากจริงๆที่สามีของแม่กีดกันไม่ให้เราอยู่ด้วยกันแต่การอยู่กับลูกพี่ลูกน้องของแม่ก็ดีกว่าการบ้านกับผู้ชายที่ไม่ได้รักฉันผู้หญิงแปลกหน้ามาพบเราเมื่อเรามาถึงแม่บอกว่าจะมาเยี่ยมแล้วก็ให้เงินฉันเรียกว่าไม่มีอะไรต่างไปจากเดิมพอแม่ของฉันกำลังจะไปฉันรู้สึกไม่ดีเอามากๆเลยแต่แม่ทำให้ฉันสงบลงแล้วก็บอกให้ฉันร่าเริงเข้าไว้แม่ว่าเราจะได้เจอกันในอีก 1 สัปดาห์และบางทีอาจโน้มน้าวสามีให้ฉันอยู่กับพวกเขาได้ด้วยฉันหวังจริงๆว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนั้นในตอนนั้นถูกปล่อยทิ้งไว้กับคนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จักเธอก็พาฉันไปดูห้องซึ่งก็เหมือนตู้เก็บของมากกว่าริบโทรศัพท์ฉันไปแล้วก็บอกว่าฉันจะใช้ได้เฉพาะเมื่อเธออนุญาตฉันไม่ชอบสถานการณ์ที่มันเกิดขึ้นแบบนี้เลยแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นส่วนใหญ่ในสัปดาห์แรกฉันก็ได้แต่นั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือรอให้ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อที่จะได้พบแม่แต่แม่ก็ไม่มาไม่ว่าจะวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ฉันอยากโทรหาแม่แต่ลูกพี่ลูกน้องของแม่ห้ามไม่ให้ฉันใช้โทรศัพท์ตัวเองเธอบอกว่าแม่บอกเธอแล้วว่ามีงานหลายอย่างที่ต้องทำครั้งนี้จึงมาเยี่ยมไม่ได้

เวลาผ่านไปอีกหลายวันฉันก็เริ่มกระวนกระวายขึ้นมาจริงๆ มีบางอย่างใช่ไม่ปรกติเกิดขึ้นฉันมีความรู้สึกไม่ดีกับเรื่องทั้งหมดนี้เลยตัดสินใจขโมยโทรศัพท์กลับมาขณะที่คนดูแลฉันอยู่ในห้องครัวชั้นลอบเข้าไปในห้องของเธอแล้วก็เริ่มมองหาโทรศัพท์ในลิ้นชักทั้งหมดในนั้นก็ได้ยินเสียงกระแอมดังมาจากด้านหลังเธอโกรธมากตะโกนใส่ฉันแล้วก็โยนฉันกลับเข้าไปในห้องล็อคประตูแล้วบอกว่าฉันจะต้องอยู่ในนั้นไปจนกระทั่งเช้า ฉันไม่ได้นั่งเฉยๆอยูาตรงนั้นฉันเก็บกระเป๋าเป้ของตัวเองอย่างรวดเร็วลากเก้าอี้มาแล้วก็ทุบหน้าต่างให้แตกฉันได้ยินเสียงเธอกรีดร้องมาจากหน้าประตูวิ่งไล่ตามฉันมาพยายามจะหยุดฉันไว้แต่ฉันปีนออกนอกหน้าต่างไปอย่างไวมันน่ากลัวมากจริงๆแต่ฉันก็ต้องกระโดดลงไปชั้นล่างเมื่อลงมาถึงพื้นฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดหมายได้ยินเสียงกรีดร้องดังไล่หลังฉันคิดว่าเธอคงไล่ตามฉันมาระยะหนึ่งอ่ะแต่แล้วทุกอย่างก็กลับสู่ภาวะปกติฉันหนีพ้นมาได้แล้วจริงๆ

ฉันเดินไปตามถนนจนได้ยินเสียงรถหยุดอยู่ด้านหลังคนใจดีสักคนให้ฉันขึ้นรถไปส่งในเมืองฉันพยายามกลับไปที่บ้านให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้บอกทุกสิ่งทุกอย่างกับแม่แต่พอฉันไปถึงที่บ้านฉันก็เห็นป้ายที่เขียนไว้ว่าขายอยู่ด้านหน้าประตูปิดสนิทและล็อคไม่มีใครอยู่ข้างในฉันเข้าไปในบ้านผ่านทางหน้าต่างแล้วในนั้นก็ว่างเปล่าทุกอย่างหายหมดดูเหมือนทุกสิ่งที่แม่บอกฉันคือเรื่องโกหกและเธอคิดจะทิ้งฉันไว้กับคนแปลกหน้าตลอดไปตัวฉันแหลกสลายโดยไม่มีชิ้นดีแล้วก็ยังเหนื่อยจะขยับตัวไม่ได้ก็เลยตัดสินใจค้างที่นั่นครั้งนี้ยังช่วยฉันมีโอกาสคิดว่าจะต้องทำยังไงต่อฉันนอนอยู่บนพื้นห้องของตัวเองและก่อนที่จะหลับฉันก็ได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจพวกเขามาเพราะเพื่อนบ้านคิดว่ามีโจรขึ้นบ้านหรือคนจรจัดบุกรุกเข้าไปข้างในฉันกลัวมากจริงๆ ตอนที่ตำรวจพบฉันแล้วฉันบอกทุกอย่างกับพวกเขาพวกเขาช่วยบอกให้ฉันสงบพาฉันไปที่สถานีแล้วก็ให้ของกินฉันคิดว่านั่นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่คุณยายเสียที่มีใครสักคนทำดีกับฉัน

หลังจากนั้นก็ได้คุยกับแม่แค่ครั้งเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดเรื่องจริงกับฉันเลยแม่ขอโทษแล้วบอกฉันว่าพ่อของฉันทิ้งแม่ไปทันทีที่พบว่าแม่ตั้งท้องแม่ไม่อยากเผชิญเรื่องราวทั้งหมดนั้นแต่คุณยายทำให้แม่ต้องเก็บเด็กไว้แล้วแม่ก็เกลียดที่ยายทำแบบนั้นแน่ล่ะตอนนั้นแม่อายุแค่ 18 และอยากมีชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไปไม่ใช่ต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแม่ก็เลยทิ้งฉันไว้กับคุณยายย้ายไปอยู่เมืองอื่นแล้วก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ซึ่งฉันก็คือความผิดพลาดในอดีตของเธอแม่อยากลบอดีตของเธอไปให้หมดตอนนี้แม่กับลูกพี่ลูกน้องต้องรับโทษในข้อหาทารุณกรรมเด็กฉันอาจเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงในวัยสาวของแม่แต่คุณก็ต้องเผชิญหน้ากับความผิดพลาดนั้นแล้วก็รับผิดชอบสิตอนนี้ฉันกำลังมองหาพ่อแม่อุปถัมภ์และยังมีหวังอยู่ว่าพวกเขาจะยอมรับฉันได้มากกว่าแม่แท้ๆของฉันเอง

คุณคิดว่าฉันควรยกโทษให้แม่ในสักวันไหมแสดงความเห็นของคุณไว้ในช่องคอมเม้นต์แล้วอย่าลืมแบ่งปันวิดีโอนี้กับเพื่อนๆของคุณด้วยล่ะ