แม่บังคับให้ฉันตรวจการตั้งครรภ์ ฉันไม่ได้อยากให้แม่รู้!

ไงทุกคนฉันชื่อ “ลิซ่า” ฉันอายุ 16 ปีแล้วฉันกำลังจะบอกเรื่องบางอย่างที่น่าละอายให้คุณฟังไม่นานมานี้ฉันต้องพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าฉันไม่ได้ท้องและเพราะเรื่องนั้นความลับของฉันเลยถูกเปิดเผยต้องบอกก่อนว่าฉันไม่เคยชินกับการพูดถึงเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้เท่าไหร่พ่อแม่ของฉันเป็นคนหัวอนุรักษ์นิยมตลอดทั้งชีวิตฉันไม่ได้รับอนุญาตให้สวมเสื้อผ้าอย่างฉันอยากใส่ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนมากเท่าที่อยากจะไปและแน่นอนไม่ได้รับอนุญาตให้มีแฟนด้วยใช่แน่ล่ะดังนั้นฉันก็เลยเริ่มแอบคบกับ “เจมส์มี่” ลับหลังพ่อแม่ฉันปิดบังเรื่องนี้ไว้อย่างดีที่สุดแต่วันนึงพวกเขาก็จับได้ 

โอ้ตอนนั้นฉันต้องเผชิญช่วงเวลาที่ยากลำบากทีเดียวฉันถูกสั่งห้ามโน่นนี่นั่นเป็นเดือนๆ แล้วต้องทะเลาะกับพ่อแม่ทุกวันฉันอ้อนวอนขอให้ได้คบกับ “เจมส์มี่” มันยากแต่ฉันก็โน้มน้าวพ่อแม่จนสำเร็จเราหาทางไปนี้ประณีประนอมกันได้ ฉันได้รับอนุญาตให้เจอเขาแต่ฉันต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ ดังนั้น “เจมส์มี่” กับฉันจึงไม่ทำเรื่องโง่ๆ อย่างที่ว่าอะไรนานเป็นปีเราสนิทสนมกันมากก็ต้องนึกอยากแนะนำพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายให้รู้จักกันตอนนั้นกลายเป็นเรื่องเศร้าอีกเรื่องนึงเฉพาะฉันทนพ่อแม่ของ “เจมส์มี่” ไม่ได้เลย

ฤดูร้อนครั้งหนึ่งพ่อแม่ของฉันไปพักร้อนแล้วก็จะพาฉันไปด้วยดูเหมือนอะไรอะไรก็จะดีแต่ถ้าเป็นทริปไปประเทศไทย 3 สัปดาห์ฉันนึกไม่ออกเลยว่าจะใช้ชีวิตเกือบเดือนโดยไม่มี “เจมส์มี่” ได้ยังไงเราเลยคิดแผนการยอดเยี่ยมออกมาเขาพูดให้แม่และพ่อของเขามาใช้เวลาในเมืองเดียวกันและโรงแรมเดียวกับที่เราไปลองนึกภาพเวลาที่พ่อแม่ฉันประหลาดใจที่ได้เห็น “เจมส์มี่” และครอบครัวของเขาที่โรงแรมสิ หึ แต่เราก็มีความสุขกันมากที่ได้พบกันแน่นอนว่าพ่อแม่ฉันอยากจับตามองฉันตลอดเวลาแต่พวกเขาก็อยากจะพักผ่อนด้วยเหมือนกัน

ฉันเลยถูกปล่อยตัวออกมาบ่อยครั้งภายใต้การจับตามองพ่อแม่ “เจมส์มี่” เพื่อที่พวกเขาจะได้พักผ่อนกันตามลำพังได้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีสำหรับพวกเรานั่นคือการไปพักร้อนในฝันก็สนุกสนานกันทุกวันและยังได้ทำอะไรบางอย่างเพื่อให้เป็นที่จดจำในภายหลังด้วย แต่สิ่งที่ได้จากการไปทริปที่เมืองไทยไม่ได้มีแค่ความทรงจำดีๆ กลับมาเท่านั้น ท้องของฉันเริ่มปวดแล้วฉันก็เกิดไม่สบายตอนแรกฉันคิดว่าไม่มีอะไรพิเศษแค่อากาศเปลี่ยนหรืออะไรทำนองนั้นฉันกินยาตามปกติแต่อาการไม่ดีขึ้นเลย แล้วจากนั้นเรื่องราวก็เริ่มต้นขึ้นแม่มาหาฉันแล้วบอกว่าเราต้องคุยอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างอ่อนไหวกันและด้วยเหตุนี้ฉันต้องซื่อสัตย์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แค่ถ้อยคำเหล่านี้ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจและกระอักกระอ่วนแล้ว

แม่ฉันบอกว่าอาการเหมือนคล้ายกับอาการแพ้ท้องของผู้หญิงที่อยู่ในช่วงแรกๆ ของการตั้งครรภ์มากประโยคนี้ทำให้ฉันช๊อคสนิทฉันเริ่มปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างแต่ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนความคิดแม่ฉันได้จากนั้นเธอยืนที่ตรวจการตั้งครรภ์ นี่ให้ไม่ใช่แค่หน้ากระอักกระอ่วนแล้วแปลกประหลาดแต่ยังน่าอดสูด้วยลองนึกภาพว่าคุณต้องทำแบบนั้นเลยมีแม่ยืมอีกฝั่งของประตูสิ แต่ฉันไม่มีทางเลือกฉันใช้เครื่องทดสอบซึ่งผลออกมาเป็นลบ ก็แน่ละว่าต้องเป็นลบเพราะฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางท้องแน่ๆ แต่อาการปวดไม่หายไปไหนมันตอบมาพ่อแม่จะพาฉันไปโรงพยาบาล

หมอเริ่มถามคำถามทั่วไปอยู่กับอาการของฉัน ท้องของฉันแล้วก็เกี่ยวกับประจำเดือน ฉันอายกับคำถามพวกนั้นมากมันน่าละอายสิ้นดีเขาถามเรื่องพวกนั้นต่อหน้าพ่อแม่ฉัน ฉันเริ่มนับวันนี้หัวและผลที่ได้ก็ทำให้ฉันต้องตะลึงประจำเดือนของฉันควรจะมาตั้งแต่เมื่อ 7 วันก่อน นี่จึงล่าช้าไปแล้วหมอบอกว่ายังเร็วเกินไปสำหรับอาการแพ้ท้อง ฉันถอนหายใจแต่แล้วเค้าก็บอกว่าเราจะต้องทดสอบอีกครั้งเพื่อความแน่ใจในตอนนั้นฉันก็หมดความอดทนแล้วก็ตะโกนบอกว่า “หนูท้องไม่ได้หนูต้องรู้สิ เพราะหนูกินยาคุมอยู่” ใช่ฉันพูดออกไปแบบนั้นเลย นั่นเป็นความลับของฉันตอนนี้พ่อแม่ต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันต้องเปิดเผยเรื่องนี้ออกมา เมื่อเรื่องราวเปิดเผยฉันก็ล้มป่วยที่เป็นเพราะความเครียดที่มากขึ้นและเหตุที่ประจำเดือนมาช้าเป็นเพราะอากาศเปลี่ยนแปลง

เราขึ้นรถแล้วดูจากสีหน้าพ่อแม่ฉันรู้เลยว่าเราต้องคุยกันยาวแต่ฉันก็ต้องประหลาดใจที่เราไม่ได้กลับไปที่บ้าน 15 นาทีต่อมาเราไปถึงที่บ้านของ “เจมส์มี่” พ่อแม่บอกว่าฉันอยู่ในรถแล้วพวกเขาก็เข้าไปในตัวบ้านฉันเห็นพ่อแม่ของ “เจมส์มี่” เปิดประตูพวกเขาเถียงกันอยู่นานมาก แม่ฉันตะโกนอะไรสักอย่างชี้มาทางฉันและพ่อแม่ของ “เจมส์มี่” ก็แค่ยักไหล่ตอนนั้นฉันรู้สึกอยากร้องไห้ระหว่างทางกลับบ้านแม่ยึดโทรศัพท์ฉันและบอกว่าฉันจะไม่คุยกับแฟนของฉันอีกต่อไปแล้วตอนนี้พวกเขาจะควบคุมฉันอย่างเข้มงวดทั้งหมดที่ฉันทำได้คือร้องไห้แล้วก็ตะโกนใส่พ่อแม่แต่มันไม่ช่วยอะไรเลยทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังอยู่ในกระเป๋าถือของแม่หัวใจฉันก็แหลกสลายฉันอยากคุยกับ “เจมส์มี่” อยากได้ยินเสียงเขา เจอเขา แล้วก็กอดเขาแน่นๆ 

พอถึงบ้านแม่อยากเริ่มอบรมฉันอีกรอบแต่ฉันโกรธแม่มากฉันเลยวิ่งเข้าไปในห้องแล้วก็กระแทกประตูปิดกลางดึกคืนนี้ฉันได้ยินเสียงเคาะหน้าต่างเบาๆ เป็น “เจมส์มี่” ประกฏว่าพ่อแม่ของเค้าก็โกรธเหมือนกันและถูกสั่งห้ามไม่ให้คบกับฉันเค้าเลยหนีออกจากบ้าน ฉันเปิดหน้าต่างเขาบอกว่าเงียบๆ ไว้ “ลิซ่า” เก็บของๆ เธอแล้วออกมาเร็วฉันไม่ได้ลังเลเลยสักนิด ฉันแค่โยนเสื้อยืดและกางเกงไม่กี่ตัวลงกระเป๋าแล้วปีนออกทางหน้าต่างอย่างเงียบๆ “เจมส์มี่” บอกว่าเราจะไปที่บ้านพี่ชายคนโตของเขาครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรออยู่ที่ป้ายรถประจำทางที่นี่ห่วยแตกมากมีแต่กลิ่นเหม็นหึ่งเต็มไปหมด แล้วก็เป็นที่ๆ คนจรจัดหลับนอนกัน แต่ฉันไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือกลัวเพราะฉันไม่ได้อยู่ตามลำพังฉันอยู่กับคนที่ฉันรัก 

เมื่อขึ้นรถประจำทางและรถออกตัวฉันเอียงหัวสบบ่า “เจมส์มี่” และพล้อยหลับไปถึงเราจะหนีออกจากบ้านแต่ฉันก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเรามาถึงนี้ช่วงเช้ามืดฉันง่วงสุดขีดแทบจำไม่ได้ว่าเราขึ้นแท็กซี่ไปถึงอพาร์ทเม้นท์ได้ยังไง แล้วฉันก็หลับไปบนโซฟาแทบจะในทันทีฉันตื่นขึ้นมาเพียงลำพัง ดูเหมือนฉันจะหลับไปนานครึ่งวันละ “เจมส์มี่” คุยกับพี่ชายของเขาอยู่ในครัวเมื่อฉันเข้าไปพี่ชายเขาหันกลับมาหาฉันเลยบอกว่า “ดีแล้วล่ะที่ตื่นมา เตรียมตัวนะพ่อแม่ของเธอจะมาถึงในอีกไม่ช้า” อะไรนะฉันตกตะลึงไปเลยฉันไม่เข้าใจว่าเขาบอกพ่อแม่ฉันทำไมอ่ะ นี่มันหักหลังกันชัดๆ แล้ว “เจมส์มี่” ก็แค่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วก็เห็นด้วยกับทุกอย่าง จากนั้นฉันก็ตะโกนใส่ว่า “ไม่ถ้าอย่างนั้นเราจะไปกันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะไม่กลับบ้าน” แต่ช้าไปแล้วพ่อแม่เรามาเคาะประตูอยู่หน้าบ้านแล้ว

พ่อแม่พาลูกขึ้นรถแล้วเริ่มเทศนาอีกรอบ พวกเค้าโกรธมากแล้วก็ไม่แม้แต่จะพยายามปรับคำพูดให้น่าฟัง แต่บางอย่างเปลี่ยนไปเพราะแม่ของเราอยู่ในรถคันเดียวกันแม่ฉันและพ่อพูดทนพ่อแม่ของสามีที่ใจดีเกินไปไม่ได้ นั่งอยู่ในรถคันเดียวกับพวกเขาร่วมมือกันเพื่อตามหาเราแล้วก็รับเรากลับแน่ล่ะว่าอะไรอะไรก็ยังแย่อยู่พ่อแม่ฉันพบว่า “เจมส์มี่” กับฉันใกล้ชิดกันมากกว่าที่พวกเขาคิดว่าฉันก็ละเมิดข้อตกลงของตัวเองฉันก็ไม่ได้คาดหวังพวกเขายอมรับอะไรๆ ในตอนนี้แต่ก็เริ่มมีหวังว่าด้วยความช่วยเหลือของพ่อแม่ “เจมส์มี่” พวกเขาจะเข้าใจได้ว่าเราโตพอแล้วแล้วความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ใช่เรื่องผิด

ขอบคุณที่รับชมนะฉันควรบอกพ่อแม่ตอนแรกมั้ยว่าฉันกินยา  คุณคุยเรื่องพวกนี้กับพ่อแม่หรือเปล่าบอกฉันได้ในช่องคอมเม้นต์ข้างล่างแล้วอย่าลืมแบ่งปันวิดีโอนี้กับเพื่อนของคุณด้วยล่ะ