พ่อแม่ของผมเป็นคนรวยมากแต่ผมกลับอยู่อย่างลำบาก

สวัสดีผมชื่อ “อเล็กซ์” เพื่อนๆของผมทุกคนบอกผมว่าผมควรจะแชร์เรื่องราวของผมให้โลกรู้ผมตัดสินใจอยู่พักนึงแล้วตอนนี้ผมก็มาอยู่ตรงนี้แล้วเอาล่ะเริ่มกันเลย พ่อและแม่ของผมเป็นคนที่ร่ำรวยมากแต่ผมไม่ได้พยายามคุยโอ้อวดคุณหรอกนะเพราะผมไม่ได้ทำตัวเหมือนลูกคุณหนูหรืออะไรเลยแล้วผมก็ไม่ได้เป็นเด็กที่ร่ำรวยด้วยใช้คุณฟังไม่ผิดหรอกแม้ว่าพ่อและแม่ของผมจะรวยมหาศาลแต่ผมกลับเป็นเด็กที่ยากจนสุดๆผมอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆที่ตั้งอยู่ข้างๆคฤหาสน์ของพ่อและแม่ผมได้เงินค่าขนมเพียงเล็กน้อยจากพวกเขาเท่านั้นโอเคผมว่าผมควรต้องอธิบายอะไรบางอย่างก่อน

พ่อและแม่ของผมเป็นคนที่สร้างฐานะขึ้นมาด้วยตัวเองทั้งคู่เริ่มต้นทุกอย่างจากศูนย์แล้วมาจากครอบครัวที่มีปัญหาพวกเขาพบกันตั้งแต่อายุยังน้อยก่อนที่พวกเขาจะพบกับโชคลาภก้อนโตพวกเขาเริ่มต้นทำธุรกิจโดยใช้เวลาอยู่หลายปีเพื่อก่อร่างสร้างตัวที่ 2 บริษัทที่แตกต่างกันแต่มันเป็นธุรกิจที่ใหญ่โตทั้งคู่พวกเขาจัดงานแต่งงานกัน 2 ครั้งครั้งแรกเป็นงานแต่งง่ายๆตั้งแต่ตอนที่อายุยังน้อยและครั้งที่ 2 เป็นงานแต่งสุดหรูหราอลังการในรีสอร์ทที่บาฮามัสผมได้เห็นมันแค่ในวีดีโอเท่านั้นตอนนั้นผมอายุ 10 ขวบแล้วไม่ได้รับเชิญไปงานแต่งงานด้วยที่นี้เรามาถึงส่วนสำคัญของเรื่องซึ่งก็คือ ผมไม่เคยมีส่วนในการเงินของครอบครัวเลยพ่อแล้วแม่ของผมเชื่อเสมอว่าถ้าผมถูกเลี้ยงด้วยเงินผมจะต้องโตขึ้นเป็นเด็กที่เอาแต่ใจขี้เกียจเห็นแก่ตัวเจ้าหองเหมือนเด็กลูกคนรวยจากที่เราเห็นกันในหนังวัยรุ่นพวกเขาพบเห็นเด็กบ้านรวยงี่เง่าพวกนี้จากในช่วงที่พวกเขากำลังเรียนหนังสือผมเองก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่เพราะพวกเขาไม่เคยเล่าให้ฟังแต่ไอเดียที่ว่าเงินทำให้เด็กเสียคนนั้นยังคงฝังใจพวกเขาตลอดมา

เอาล่ะตอนนี้พวกคุณก็พอรู้ไหมแบล็คกราวน์ของผมบ้างแล้วงั้นมาเข้าเรื่องกันเลยมันเริ่มจากงานปาร์ตี้สุดโปรดของพ่อแม่ผมทุกๆสัปดาห์พวกเขาจะจัดปาร์ตี้หรืองานเลี้ยงต้อนรับหรือจะเรียกว่าอะไรก็ช่างเถอะพวกเขาชอบเรื่องแบบนี้กันมากจนถึงกับพูดว่าพวกเขาทำงานหนักมาเพื่อค่ำคืนนี้โดยเฉพาะแล้วไม่ต้องพูดถึงกูไม่เคยถูกเชิญไปร่วมงานกับเขาสักครั้งเพราะผมถูกฝึกให้เขานอนแต่หัวค่ำจนเป็นวินัยและแน่นอนเพราะด้วยเรื่องเงินด้วยบางครั้งผมก็แอบเข้าไปในงานและพูดคุยกับแขกที่มาจนกระทั่งเมื่อพ่อสังเกตเห็นหรือทำตัวเป็นบ่อนทำลายงานมีการแอบติดไฟทั้งหมดหรืออะไรประมาณนั้นผมไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่นาพ่อกับแม่มีเพื่อนที่มีลูกสาวคนหนึ่งที่ชื่อว่า “ซิซีเรีย” เธออายุ 16 แล้วผมก็ได้เจอเธอ 2-3 ครั้งผมเคยคุยกับเธอครั้งหนึ่งในงานวันเกิดเพื่อนผมเธอเป็นคนน่ารักและตลกมากแล้วเธอก็จะมาร่วมงานปาร์ตี้ของพ่อแม่ผมเสมอแล้วคิดดูสิเด็กๆชื่อรุ่นราวคราวเดียวกับผมหรือแม้แต่อายุน้อยกว่าพวกเขายังได้มาร่วมงานตลอดแต่ผมก็ต้องอยู่แต่ในบ้านและเข้านอนตั้งแต่ 22:00 น 

ดังนั่นคือน้ำผมจะกลับเข้าไปอีกครั้ง “ซิซีเรีย” ก็อยู่ในงานด้วยผมเริ่มเข้าไปพูดคุยกับเธอแล้วทุกอย่างก็ไปได้สวยจนกระทั่งพ่อแม่ผมโทรเข้ามาเห็นคราวนี่เขาโกรธมากกว่าที่เคยแล้วตะคอกใส่ผมต่างๆนาๆว่าผมไม่ควรมาอยู่ในงานแล้วควรจะเข้านอนได้แล้วมันเป็นอะไรที่น่าขายหน้ามากแล้วผมก็รู้สึกเจ็บปวดเขาทำเหมือนผมเป็นเด็กอายุ 2 ขวบทุกๆคนในงานรวมถึง “ซิซีเรีย” ได้ยินทุกสิ่งที่เขาพูดทุกอย่างและแน่นอนผมพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่เดินออกจากงานไปเงียบๆ คืนนั้นมันทำให้ผมรู้สึกหัวใจสลายบางทีผมน่าจะเข้าใจตรงจุดนี้มาตั้งนานแล้วแต่ผมแค่รับไม่ได้บางสิ่งบางอย่างสมควรสิ้นสุดลงสักทีและไม่ช้าผมก็ต้องหนักขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดตอนนี้ก็คือเงินที่จะช่วยผมแก้ปัญหาได้ทุกอย่างผมจะทำอะไรก็ได้อย่างที่ผมต้องการแม้ว่าจะไม่ได้หมายถึงทุกอย่างที่ต้องการแบบนั้นผมคิดว่าคุณคงเข้าใจหลังจากที่มองหางานำาร์ทไทม์อยู่สักพักแล้วไม่พบงานอะไรที่น่าสนใจเลยผมตัดสินใจที่จะเริ่มต้นธุรกิจอะไรบางอย่างเหมือนอย่างที่พ่อแม่เคยทำมาก่อนและผลที่เกิดขึ้นตามมามันก็น่าเหลือเชื่อที่เดียว

ผมจะสรุปให้ฟังสั้นๆแล้วกันพ่อแม่ของผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งชื่อว่าคุณ “เจ” และเขาก็เป็นนักธุรกิจด้วยเขามีบริษัทเกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แต่เขามีงานอดิเรกคือการเปิดร้านขายแผ่นเสียงเล็กๆแบบว่าทำธุรกิจรองเขาเล่าให้ผมฟังว่าในยุคสมัย 70 เขามีวงดนตรีร็อคของตัวเองและดนตรีก็เป็นเหมือนชีวิตของเขาและเมื่อเวลาผ่านไปประกอบกับวงของเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จเขาจำเป็นต้องทิ้งความคิดการประกอบอาชีพด้านดนตรีไว้เบื้องหลังจากนั้นธุรกิจแผ่นเสียงจึงเป็นเหมือนสิ่งที่สานต่อความฝันที่เขาเคยทิ้งมันมาพบจึงเกิดไอเดียขึ้นมาว่าผมมีเพื่อนบางคนที่พยายามเก็บสะสมแผ่นเสียงและเครื่องเล่นแผ่นเสียงผมจึงคิดว่าผมน่าจะไปคุยต่อรองกับคุณ “เจ” เพื่อขอเครดิตแผ่นเสียงของเขามาแล้วนำไปขายให้กับคนที่ผมรู้จักเขายินดี ในข้อตกลงและผมได้ขอร้องเขาว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่และเขาก็เข้าใจเป็นอย่างดีเพราะเพื่อนๆของพ่อแม่ของผมทุกคนรู้ว่าพวกเขามีหลักการความเป็นพ่อแม่แบบไหนแม้ตอนนี้ผมจะไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมผมจึงเริ่มขายแผ่นเสียง แต่ยังไงผมก็คิดว่าผมโชคดี

ตอนแรกเพื่อนๆในชั้นก็ซื้อไป 2 3 แผ่นแต่นั่นก็ทำให้ผมได้เงินค่าขนมเพิ่มมากขึ้นเล็กน้อยเพราะผมต้องหักต้นทุนคืนให้คุณเจ แต่ต่อมาผมก็มีลูกค้าเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆไม่ใช่แค่เพื่อนในโรงเรียนแต่ยังมีเพื่อนของเพื่อนพ่อแม่ของพวกเขาคุณลุงเพี้ยนหรือไม่แต่คุณยายฮิปปี้ผมไม่ได้อยากจะโอ้อวดความสำเร็จของผมแต่ผมรู้สึกว่าจะเทรนการสะสมแผ่น  มันเริ่มเป็นที่นิยมขึ้นเมื่อตอนที่ผมเริ่มต้นขายพวกมันแต่อย่างไรก็ตามผมก็ตระหนักได้ว่าผมเริ่มหาเงินได้มากพอที่จะย้ายออกมาเลยเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ได้ 2-3 เดือนแต่จากวันที่ผมเริ่มเกิดความคิดทุกอย่างผมรู้ว่าสิ่งที่ต้องการทำคืออะไรเมื่อผมได้รับผลกำไรที่มากพอครั้งแรกผมต้องการจัดงานปาร์ตี้ที่บ้านเล็กๆของผมซึ่งห่างจากบ้านพ่อแม่ผมแค่ 200 ฟุตและงานมันจะต้องยิ่งใหญ่โอ่อ่าและเสียงดังพอที่จะดึงดูดความสนใจจากพวกเขาและนั่นแหละคือสิ่งที่ผมปรารถนาให้มันเกิดขึ้นผมใช้เวลาเตรียมการอยู่พักหนึ่งแล้วตอนนี้ผมก็มีเงินแล้วดังนั้นถึงเวลาที่จะทำให้มันเป็นจริงขึ้นมาสักทีงานปาร์ตี้จะไม่ได้มีเพียงแค่แขกวัยรุ่นจะต้องมีผู้ใหญ่มาร่วมงานด้วยแล้วทุกคนจะต้องเก็บมันไว้เป็นความลับแล้วทุกอย่างมันจะต้องดีอย่างไร้ที่ติแม้ว่าผมจะไม่เคยถูกเชิญไปร่วมงานของพ่อแม่แต่ผมก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับการจัดงานเป็นอย่างดีมานานหลายปี

ผมเชิญแขกมาในงาน 50 คนเกือบทุกคนก็มาร่วมงานได้หมดผู้คนอยู่ภายในบ้านและนอกบ้านและปาร์ตี้ก็กำลังสนุกทีเดียวมันน่าจะถึงบ้านพี่ตอนนี้มีผู้คนหลากหลายวัยรวมตัวกันอยู่ที่นี่ตั้งแต่พ่อแม่ของเพื่อนสนิทแน่นอน “ซิซีเรีย” ก็มาด้วยแล้วไปจนถึงเพื่อนวัยเด็กอย่าง “ทอม” ผู้ซึ่งขอฟังเพลงแบล็คเมล์เทิ้ลวงโปรดตลอดคืนที่บ้านของผมมีทางเข้าแยกเป็นส่วนตัวดังนั้นพ่อแม่จะไม่มีทางรู้เรื่องงานปาร์ตี้จนกว่ามันจะเริ่มขึ้นแล้วนั่นคือส่วนหนึ่งของแผนการของผมหลังจาก 15 นาทีผมก็เริ่มเร่งเสียงเพลงดังขึ้นพวกเขาก็เริ่มมาดูว่าเกิดอะไรที่นี่ดูเหมือนพวกเขาจะรู้สึกเซอร์ไพร์แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วยความที่พวกเขารู้เรื่องการจัดงานปาร์ตี้เป็นอย่างดีพวกเขาจึงค่อนข้างประทับใจกับการจัดการของผมและต้องการเข้ามาดูงานข้างในและนี่ก็เป็นไปตามแผนที่ผมวางไว้ผมพบกับพวกเขาที่ประตูทางเข้าของฝากที่โซนและผมก็บอกพวกเขาว่าปาร์ตี้นี้เป็นปาร์ตี้ส่วนตัวและพวกเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปในงานผมเตรียมพร้อมสำหรับการปะทะที่อาจเกิดขึ้นกับพวกเขาแค่ยิ้มและเดินกลับบ้านไปผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้แล้วมันก็กวนใจผมตลอดทั้งคืนแต่ยังไงซะงานปาร์ตี้ก็ยอดเยี่ยมไร้ที่ติจริงๆแล้วผมก็ได้ฟีดแบ็คที่ดีจากทุกคนโดยเฉพาะ “ซิซีเรีย” ที่ดูเหมือนจะประทับใจงานนี้มากกว่าใคร

เช้าวันถัดมาผมไปที่บ้านของพวกเขาเพื่อทานอาหารเช้าซึ่งมันเป็นวันสุดสัปดาห์พอดีผมคิดว่าจะมีการโต้เถียงกันเกิดขึ้นจะดูเหมือนพวกเขาจะมีความสุขกว่าที่เคยซะอีกเรื่องมันกลายเป็นว่าผมไม่คิดว่าพวกเขาจะรู้เรื่องการทำธุรกิจแผ่นเสียงของผมแต่พวกเขากลับรู้ ดังนั้นตั้งแต่เดือนที่แล้วพวกเขาก็รู้ว่าผมกำลังทำอะไรแล้วรู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดผมก็เริ่มหารายได้เป็นของตัวเองแล้วพอพวกเขาเห็นว่างานเลี้ยงของผมยิ่งใหญ่แค่ไหนพวกเขาก็รู้ได้เลยว่าธุรกิจของผมต้องดำเนินไปได้ด้วยดีซึ่งนั่นคือสิ่งที่พวกเขาพยายามมาตลอดหลายปีพวกเขาต้องการให้ผมมีแรงบันดาลใจเหมือนตอนที่พวกเขายังเป็นเด็กและมีความมุ่งมั่นที่จะหลุดพ้นจากความยากลำบากและยิ่งไปกว่านั้นมันมีอะไรบางอย่างที่สำคัญเกิดขึ้นมาในใจของผมคืนนั้นบอกตามตรงว่าการขายแผ่นสิ่งที่ผมทำมันเป็นอะไรที่ค่อนข้างมีขีดจำกัดแต่ผมก็ชอบวิธีการจัดการในงานปาร์ตี้ของผมผมชอบที่จะเห็นผู้คนในงานสนุกได้ทำความรู้จักกันเต้นรำกันและพูดคุยกันมันเป็นงานที่สร้างความสุขให้ผมจริงๆ

ดังนั้นผมจึงคิดเกี่ยวกับการทำให้มันกลายเป็นอาชีพซึ่งมันไม่ใช่เพียงแค่เพื่อตัวผม แต่ผมทำเพื่อคนอื่นด้วยแม้ว่าตอนนี้ผมจะยังไม่มี ออเดอร์ เข้ามาผมยังไม่ได้บอกใครนอกจากพ่อแม่เพราะธุรกิจนี้เป็นอะไรที่จริงจังมากกว่าการขายแผ่นเสียงดังนั้นมันจะต้องมีการเตรียมพร้อมอย่างหนักผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะรู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างไรแต่เท่าที่รู้คือตั้งแต่นั้นมาพ่อแม่ของผมก็ไม่เข้มงวดกับผมอีกต่อไปพวกเขาโอเคที่จะให้ผมเข้าร่วมงานปาร์ตี้ของพวกเขาและแถมยังให้อิาระผมมากขึ้นผมเลยคิดว่าพวกเขาได้ในสิ่งที่ต้องการจากตัวผมแล้วผมไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นมันถูกต้องทั้งหมดแต่พวกเขาแค่เรื่องทำในแบบของตัวเองและตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าถ้าคุณไม่ชอบอะไรในชีวิตของคุณคุณต้องจัดการทำอะไรบางอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงมัน

ขอบคุณทุกคนที่รับชมถ้าคุณเคยคิดเกี่ยวกับการเริ่มทำธุรกิจอะไรสักอย่างในโรงเรียนช่วยเล่าให้ผมฟังใน คอมเมนต์ บ้างนะครับผมชอบที่จะได้รับฟังไอเดียต่างๆของคนอื่นมันช่วยทำให้ผมคิดอะไรได้ด้วยตัวเอง