ฉันเจอรูปแปลกๆในมือถือของแฟน ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย!

สวัสดี ฉันชื่อ “บี” อายุ 17 ปีฉันอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆแล้วเรียนอยู่ปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมแล้ว แฟนของฉันชื่อ “เจสัน” เขาอายุมากกว่าชั้น 1 ปีตอนนี้เขาเรียนจบมัธยมแล้วและได้ย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองอื่นดังนั้นในปีนี้พวกเราจึงไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยนักบางทีอาจแค่ 2 3 เดือนครั้งแต่ชั้นวางแผนไว้นะว่าฉันจะย้ายไปอยู่เมืองเดียวกันและเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเขา ที่ที่ฉันก็จะได้เรียนศิลปะในขณะที่เขาเรียนสาขาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์แน่นอนว่า “เจสัน” มีเพื่อนใหม่ที่นั่นมากมายและเขาก็ไม่อยากที่จะเสียเวลาขับรถ 6-7 ชั่วโมงเพื่อมาหาฉันที่บ้านเกิดส่วนฉันเองก็เรียนอยู่ในปีสุดท้ายเราจึงไม่ค่อยมีเวลาว่างมาเจอกันบ่อยนัก แต่เราก็โอเคกับจุดนี้ตราบใดที่เรายังคงคบกันเป็นแฟนอยู่ชีวิตมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้างบางครั้งเราต่างก็ยอมรับช่วงเวลานี้ได้ว่าเราควรต้องมุ่งมั่นทำในสิ่งที่สำคัญที่สุดไปพร้อมๆกับการรักษาความสัมพันธ์ของเรา แต่ว่าตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าเราจะไปกันรอดหรือเปล่าทำไมฉันถึงรู้สึกอย่างนั้นหรอ เอาล่ะเดี๋ยวฉันจะเล่าให้คุณฟัง

มันเกิดขึ้นตอนที่ “เจสัน” มีเวลาว่างพอที่จะกลับมาบ้านเพื่อนมาหาฉันคืนนั้นเรานั่งเล่นบนโซฟาและดูหนังกัน “เจสัน” เพลียจากการขับรถที่เช่ามาพร้อมกับเพื่อนๆเขาจึงพลอยหลับไปฉันได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ จ้องมองชายคนที่ฉันรักอย่างเอ็นดูและสงสัยว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยของเราจะเป็นอย่างไรบ้างแล้วทำไมเขาถึงโพสต์รูปภาพกับเพื่อนใหม่แค่ 2-3 รูปใน Instagram เท่านั้นเขาว่ามือถือเอาไว้บนโต๊ะที่เต็มไปด้วย ปิปคอร์น ถุงมันฝรั่งทอดที่เหลืออยู่ครึ่งถุงกระป๋องน้ำอัดลมและช็อกโกแลตที่กัดไปแล้วนิดหน่อยพูดง่ายๆก็คือมันวางอยู่ใต้ขนมต่างๆที่เราเตรียมไว้สำหรับการดูหนังในคืนนี้ที่บ้านฉันไม่สามารถต้านทานความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้จึงหยิบมือถือของเขาขึ้นมาดูพร้อมกับอีกมือก็ถือช็อกโกแลตกินไปด้วยฉันเริ่มดูรูปถ่ายของเขา โอ้โปรดอย่าเข้าใจฉันผิดนะฉันไม่ได้คิดที่จะจับผิดแฟนของฉันเลยแถมไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำฉันก็แค่อยากดูรูปถ่ายของเขาที่มหาวิทยาลัยเขาเราเรื่องต่างๆให้ฉันฟังมากมายตอนที่เราโทรคุยกันแทบทุกคืนแต่เขาไม่เคยส่งรูปอะไรมาให้ฉันก็เลยคิดอยากเห็นขึ้นมาว่าเพื่อนของเขาดูเป็นยังไงบ้าง

แล้วฉันก็เลื่อนดูรูปต่างๆมากมายส่วนมากเป็นรูปถ่ายธรรมดาๆ ทั่วไปจนกระทั่งฉันได้เห็นรูปของเขาลูกนึงซึ่งสวมชุดเดรสฟูฟ่องสีชมพูและแถมยังแต่งหน้าหนาเตอะพร้อมทาลิปสีชมพูและอายแชโดว์กากเพชรในรูปเขากำลังโพสต์ท่าอยู่บนถนนดูเหมือนว่าเป็นกลางดึกใต้แสงไฟสลัว “เจสัน” ถูกห้อมล้อมไปด้วยกลุ่มชายที่ฉันไม่รู้จักยกเว้นฉันคนเดียวที่เป็นรูมเมทของเขาชื่อ “มาเรก” หนึ่งในรูปเหล่านั้นก็มีรูปนึงที่ “เจสัน” กำลังจูบหรือว่าแกล้งทำเป็นจูบ “มาเรก” ที่แก้มพร้อมกับลิปสติกสีชมพูนั่นฉันตกตะลึงอย่างมากและไม่รู้ว่าเกิดขึ้นกับการกระทำแสนพิลึกนี่ของเค้าแต่ฉันคิดว่า “เจสัน” น่าจะเล่าให้ฉันฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมเขาถึงใส่ชุดฟรุ้งฟริ้งสีชมพูและจูบรูมเมทของเค้าด้วยตัวเองทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาฉันรีบเอามือถือเข้ากลับไปวางบนโต๊ะเหมือนเดิมฉันคิดว่าคืนนี้จะยังไม่ถามอะไรทั้งนั้นฉันกังวลมากกับสิ่งที่ฉันเห็นแล้วกลัวว่าจะพูดอะไรไม่ดีออกไปอีกอย่างเราก็ดูหนังกันจบแล้ว แล้วฉันต้องรีบกลับบ้าน เพราะพ่อแม่ของฉันค่อนข้างหัวโบราณและต้องการให้ฉันกลับมานอนที่บ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น “เจสัน” กับฉันก็ออกไปทานอาหารเช้าด้วยกัน ฉันจิบกาแฟพร้อมถามเขาว่าชีวิตที่มหาวิทยาลัยของเขาเป็นยังไงบ้างเขาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังมากมายเกี่ยวกับเรื่องเรียนและเรื่องเพื่อนใหม่แต่ไม่ได้เล่าเกี่ยวกับการเล่นแต่งหญิงของเขาฉันไม่ละความพยายามฉันแกล้งทำเป็นว่าสนใจเพื่อนของเขามากไม่ได้แกล้งหรอกแต่ฉันสนใจจริงๆฉันขอดูรูปถ่ายของเพื่อนๆเขา “เจสัน” รีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโชว์รูปต่างๆให้ดูซึ่งเป็นรูปที่ฉันเห็นหมดแล้วเมื่อคืนเขาอธิบายให้ฉันฟังว่าใครเป็นใครและรูปนี้ถ่ายที่ไหนเมื่อไหร่เขาเลื่อนรูปให้ฉันดูจนหมดแต่มันไม่มีรูปชุดสีชมพูฟูฟ่องรูปนั้นนี่หมายความว่าเขาลบมันออกไปแล้วหรอทำไมล่ะถึงตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ดีมากๆนี่เขากำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือไงแต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้มีโอกาสได้หาความจริงเพราะ “เจสัน” ต้องไปแล้วเขารีบโดดขึ้นรถเช่าเพื่อไปรับเพื่อนๆและขับรถกลับภาคเรียนใหม่จะเปิดนะอีกไม่กี่วันเขาต้องวางแผนตารางเรียนรับหนังสือเรียนและอะไรอีกหลายๆอย่างเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเรียนแบบมาราธอนของเค้าก็อย่างที่ฉันพูดไปว่าเราทั้งคู่ต่างเห็นพ้องต้องกันว่าการศึกษาของเรามีความสำคัญมาก แต่ถ้าเพียงฉันไม่ได้เห็นรูปแปลกๆพวกนั้นฉันจะต้องหาคำตอบให้ตรงได้

และแน่นอนวิธีที่ดีที่สุดคือต้องถามจากปากเขาโดยตรงถ้าเขากลับมาบ้านอีกในครั้งหน้า แต่ฉันก็ยังลังเลอยู่ 2 เรื่องหนึ่งคือผู้หญิงจะเอ่ยปากถามแฟนหนุ่มตัวเองยังไงว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่าฉันว่ามันเป็นเรื่องยากและอาจทำให้เรื่องราวมันแย่เข้าไปใหญ่และ 2 ซึ่งอาจแย่ยิ่งกว่าก็คือฉันจะต้องยอมรับว่าฉันแอบส่องมือถือของเขาตอนที่เขากำลังหลับและฉันไม่รู้เลยว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง ดังนั้นจึงตัดสินใจที่จะคุยกับ “มาเรก” แทนแน่นอนวิธีที่ง่ายที่สุดคือการแชทกับเขาบน Facebook แต่เราสองคนไม่ได้ติดตามบัญชีกันแต่โปรไฟล์ของเขาเปิดเป็นสาธารณะทำให้ฉันเลื่อนดูเรื่องราวต่างๆของเขาได้ทั้งรูปและอ่าน คอมเม้น ต่างๆและบางทีฉันอาจเข้าใจว่าเข้ากับ “เจสัน” ทำอะไรกันในเวลาว่างคุณเดาออกไหมว่าฉันเห็นอะไรในนั้นใช้แล้ว “มาเรก” แต่งตัวด้วยชุดสีเหลืองอ่อนสวมรองเท้าส้นสูงและเดินเฉิดฉายไปตามถนนใต้แสงไฟและเขาไม่ได้อยู่คนเดียวแต่กำลังกุมมือสุดที่รัก “เจสัน” ของฉันในภาพนั้นเจสันแต่งชุดธรรมดาฉันไม่รู้เลยว่าควรดีใจหรือเสียใจที่เห็นรูปพวกนี้ จากนั้นฉันก็คิดได้ว่าจะต้องไปพบกับ “มาเรก” และคุยกับเขาแบบตัวต่อตัวที่มหาวิทยาลัยตอนนี้อะไรๆมันก็เริ่มคลุมเครือไปหมดฉันจะต้องเตรียมการอย่างระวังสำหรับการเป็นคนพบความจริงครั้งนี้และในที่สุดฉันก็วางแผนได้สำเร็จ

เจสันบอกกับพ่อแม่ของเขาและฉันว่าเขากำลังจะกลับมาที่บ้านในวันหยุดยาวสัปดาห์หน้าแต่ฉันแกล้งทำเป็นว่าจะต้องไปที่อื่นกับพ่อแม่เพื่อไปเยี่ยมคุณลุงของฉันอีกรัสนึงแต่อันที่จริงแล้วฉันนั่งรถโดยสารและยังเมืองที่ตั้งของมหาวิทยาลัยเค้าฉันรู้ว่า “เจสัน” อาศัยอยู่ที่ไหนและโชคดีที่ “มาเรก” อยู่คนเดียวตามลำพังฉันเริ่มพูดคุยกับเขาเล็กน้อยและค่อยๆเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงการแกล้งเล่นมุขตลกต่างๆที่กำลังฮิตในหมู่นักเรียนและเมื่อฉันเริ่มถามเขาเกี่ยวกับปาร์ตี้การแต่งหญิง ก็มีใครบางคนเข้ามาในห้องใช้แล้ว “เจสัน” นั่นเอง “มาเรก” หัวเราะลั่นและถาม “เจสัน” ตรงๆว่าเขาได้เล่าเกี่ยวกับการเดิมพันกับเพื่อนข้างห้องที่ถ้าใครแพ้จะต้องแต่งหญิงให้ฉันฟังว่ายังไงแต่ดูเหมือนว่า “เจสัน” จะไม่ตลกเอาด้วยเสียเลยแล้วเขาก็ถามอย่างโมโหว่า “ฉันไม่เคยบอกเรื่องการเล่นเดิมพันให้ฟังแล้วเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเธอไปเห็นรูปพวกนี้มาจากไหนฉันไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับมันสักอย่างเลย” ใจเย็นเพื่อนไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลย “มาเรก” พูดทั้งที่ยังคงหัวเราะอยู่แล้วเริ่มล้อเลียนว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมโชว์รูปแต่หญิงน่ารักๆพวกนี้ให้แฟนตัวเองดูจากนั้น “มาเรก” ก็เปิด instagram ของตัวเองและโชว์รูปของเขาที่ฉันได้เห็นมาก่อนแล้วซึ่งเป็นรูปที่เขายิ้มอย่างภูมิใจแต่งกายด้วยชุดสีเหลืองอ่อนฟรุ้งฟริ้งทาปากสีแดงแป๊ดพร้อมจิกกล้องด้วยดวงตาที่แต่งแบบสโมกกี้อายของเค้า

 “เจสัน” ดูสวยมากเลยใช่ไหมล่ะคนพวกนี้ได้ถ่ายรูปไว้ด้วยกล้องของพวกเขาด้วยนะอ้าวถ้างั้นเธอคงจะแอบดูมือถือเขาตอนที่เขากำลังหลับอยู่ใช่ไหมล่ะ ผู้หญิงทุกคนก็ทำแบบนั้นแหละ “มาเรก” พูดพร้อมยิ้มอย่างรู้ทัน “เจสัน” ตอบกลับห้วนๆ ว่าแต่ฉันคิดว่า “บี” จะแตกต่างจากคนอื่นจากนั้นเขาก็หันมาถามฉันเสียงดังว่าเธอกล้าดียังไงมาวุ่นวายกับของๆฉันคุณเห็นไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นใช่ฉันเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่ถูกต้องและฉันก็รู้สึกละอายที่ทำมันลงไปแต่ “เจสัน” ก็ควรจะบอกฉันถึงเรื่องเดิมพันโง่ๆนี่และที่เขาไม่เล่านั้นก็เป็นเพราะเขาไม่เชื่อใจฉันตอนนี้เขาโกรธมากแต่เขาเองก็ผิดด้วยเหมือนกันผิดที่เขาไม่บอกและปิดบังอะไรบางอย่างกับแฟนของตัวเองฉันไม่ได้ตั้งใจให้สถานการณ์เป็นแบบนี้แต่ความจริงที่ว่าเขาตัดสินใจที่จะไม่กลับบ้านเมื่อเขารู้ว่าฉันไม่อยู่ที่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลยฉันออกจากมหาวิทยาลัยด้วยความขุ่นเคืองและฉันไม่ต้องการคุยกับ “เจสัน” อีกต่อไปแต่ระหว่างทางที่นั่งรถกลับบ้านมาฉันรู้สึกเสียใจที่ฉันไม่สามารถควบคุมความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้ 

แต่แล้วเมื่อฉันกลับมาฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนแต่คุณรู้ใช่ไหมฉันเริ่มรู้ตัวว่าฉันไม่ได้คิดถึง “เจสัน” มากเท่าไหร่ เขาเองก็มีชีวิตของตัวเองที่นั่นแหละแม้ว่าเราจะเคยตกลงกันแล้วเรื่องความสัมพันธ์ของเราและโดยปกติแล้วคนรักกันเค้าต้องเชื่อใจกันใช่ไหมละนั่นมันก็แค่เรื่องเล่นเดิมพันเท่านั้นแต่ในเมื่อถ้าเขาเริ่มปิดบังอะไรแล้วต่อไปเขาจะยังไม่เริ่มซ่อนอะไรบางอย่างที่สำคัญในอนาคตกับฉันหรอถึงยังไงมันก็เป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาแต่พอฉันตัดสินใจที่จะคุยกับเขาอีกครั้งและไปเรียนที่เดียวกับเขาเดาดูซิว่าเกิดอะไรขึ้นกลายเป็นว่าเขามีแฟนคนใหม่ไปเรียบร้อยแล้วดังนั้น

ฉันจะให้เวลากับเราทั้งคู่ให้ได้คิดและเมื่อฉันเรียนจบแล้วไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยนั่นบางทีพวกเราอาจจะได้กลับมาคบกันอีกครั้งหรือบางทีอาจจะไม่ฉันเองก็ยังตัดสินใจไม่ได้เหมือนกัน

แล้วคุณล่ะคุณคิดว่ามันคุ้มไหมที่จะปิดอะไรบางอย่างกับคนใกล้ตัวบอกให้ฉันรู้ในคอมเม้นด้วยและอย่าลืมกดติดตามช่องนี้กันด้วยนะคะ