เพื่อนหญิงของผมหักหลังผมไปเข้าพวกกับศัตรู

ไงทุกคน ผมคือ “สแตน” รู้ไหมผมอยากบอกจริงๆว่า ผมคือผู้ชายที่ “ป๊อปปูล่า” ที่สุดในโรงเรียน เพราะผมเล่นกีฬาได้ดี หรือทำตัวดีกับสาวๆ แต่ความจริงก็คือ ตอนนี้ทั้งโรงเรียนรู้จักผม และกางเกงในของผม ถึงอย่างนั้นพูดก็พูดนี่ ยังเป็นเรื่องราวความรัก “ผมจะเล่าไห้ฟังนะว่าเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นได้อย่างไร”

ชีวิตผมที่โรงเรียนไม่เคยเรียบง่าย ผมผอมและตัวเล็กเกินไปสำหรับเด็กอายุ 12 ปี และดูเหมือนตัวประหลาดในชั้นเรียนแทนที่จะดูฉลาด นั้นจึงเป็นสาเหตุส่วนใหญ่ที่ทำไห้ผมมักเป็นที่ระบายอารมณ์ ไร้สาระของเพื่อนร่วมชั้นตัวเบ้อเริ่ม ที่ไม่ได้ฉลาดมากนัก อย่าง “เอริค เพชรเดอร์สัน” ผมไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงจ้องเล่นงานผม แต่สิ่งที่เค้าชอบทำก็เช่นการขังผมไว้ในตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด และเมื่อมีคนพบตัวผมแล้วปลอยออกมา จะกลายเป็นว่า ผมพลาดอะไรไปบางอย่าง อย่างการสอบวิชาคณิต บางทีเค้าคงคิดว่า นั้นมันตลก ผมยังจำประสบการณ์อีกอย่างหนึ่งที่น่าสนใจได้ ตอนที่ผมไปที่ตู้ล็อคเกอร์ และพยายามเปิดมัน ผมพบว่ามือของผมติดอยู่กับตู้ ไครบางคน ลองทายดูไหมว่าไคร ทากาวไว้จนทั่วไปหมด นั่นเป็นกาวชนิดเหนียวมาก ประตูล็อกเกอร์ยังมีกาวอยู่เลย ทุกคนหัวเราะเยาะผม และผมต้องถูกทำโทษ ด้วยข้อหาทำรายทรัพย์สินของโรงเรียน บางทีคุณอาจสงสัยว่า ทำไมผมถึงไม่บอกไครสักคนเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ อืม.. ผมเคยทำอยู่หนหนึ่ง ไปบอกผู้อำนวยการ แต่”เอริค” บังเอิญเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทเค้าหรืออะไรสักอย่าง เพราะงั้นเค้าเลยเต้าเลยเอาตัวรอดจากอะไรก็ตามได้อย่างลอยนวล  และในทางกลับกัน ผมก็ดูจะตกอยู่ภายใต้การจับตาดูของเค้า นับตั้งแต่นั่นทุกอย่างที่เค้าทำกับผมน่ารังเกียจจริงๆ และบางครั้งถึงขั้นทำไห้อับอายขายขี้หน้า ถึงอย่างนั้นพอถึงจุดหนึ่งผมก็ชักชินชา ผมรู้ว่ามันเป็นวิธีเดียวที่ทำไห้ผมอยู่รอดในโรงเรียนได้

แต่แล้วก็มีเด็กผู้หญิงคนใหม่ย้ายมาที่ห้องผม แล้วทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ชื่อของเธอคือ “แจ็คกี้ แบค์ส”  ผมจำวันที่ผมเห็นเธอครั้งแรกได้แม่น หลังคาบพละผมหาเข็มขัดตัวเองไม่เจอ ผมรู้ว่ามีอยู่เพราะถ้าไม่สวมไว้กางเกงผมต้องหลุดแน่ๆ ยังไงก็ตามผมต้องรีบไปยังห้องเรียนวิชาต่อไป โดยไม่มีเข็มขัด เนื่องจากผมต้องรีบรายงานการบ้าน วิชาประวัติศาสตร์อเมริกาเป็นคนถัดไป ดังนั้นผมจึงไปทั้งแบบนั้น โดยเอามือดึงกางเกงไว้ “แจ็คกี้” เค้ามาในห้องตอนที่ผมอยู่ตรงหน้ากระดานดำเตรียมพร้อมจะรายงานพอดี เธอทำไห้ผมต้องทึ่ง ถึงขั้นที่ทำไห้ทุกอย่างยุ่งเหยิง หรือกระทั่งลืมพูดส่วนสำคัญ แม้แต่ “มิสฮตอร์คร้าก” คุณครูของผมก็สับสนว่า ผมพูดอะไรเกี่ยวกับ “ทอมัส เอดิสัน” ระหว่างเดินกลับโต๊ะ ผมลืมเรื่องเข็มขัดที่หายไปอย่างสินเชิง และตอนนั้นกางเกงของผมก็หลุดลงมา เผยไห้คนทั้งชั้นเห็นกางเกงในลาย”แฮร์รี่ พอตเตอร์” ก็งั้นแหละการพบกันของผมกับ เด็กผู้หญิงคนแรกกลายเป็นหายนะอย่างแท้จริง ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว วาวันถัดมาโรงเรียนจะพูดถึงแต่อุบัติเหตุครั้งนั้น ทุกคนหัวเราะและเล่นมุขเกี่ยวกับ “ควิดดิช” ตอนที่ผมเดินผ่าน แน่นอนบางคนถึงขั้นแปะโปสเตอร์ไว้บนล็อกเกอร์ของผม ผมแน่ใจมากว่านั้นต้องเป็น”เอริค เพชรเดอร์สัน”  และอาจเป็นเค้าด้วยที่ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเข็มขัดที่หายไปของผม นี้เป็นสถานการณ์ที่น่าอับอาย แต่สิ่งยากที่จะทนสำหรับผมคือการที่ตอนนี้โอกาสผมที่จะสนทนากับ“แจ็คกี้ แบค์ส”  ที่มีอยู่อย่างเบาบางตรงตามตัวอักษรอยู่แล้ว กลายเป็นไม่เหลือเลย

แต่ในชั้นเรียนวิชา ชีวะวิทยาคาบหนึ่งกลับเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง ”เอริค เพชรเดอร์สัน”นำเสนอโครงงานของเคากับคนทั้งชั้นฟัง นั้นไม่ใช่กระทั้งงานของเค้า ที่จริงเค้าแค่เอาตู้ปลาปิรันย่ามา และแสดงไห้เราดูว่าปลาต่อสู้กันเพื่อแย้งเนื้อชิ้นหนึ่งอย่างไรนี้เป็นรายงานที่แย่มาก ทั้งนองเลือดและน่าขนลุกในความเห็นผม ทุกคนในห้องก็ไม่ได้ประทับใจมากมายนัก และยุ่งกับงานของตัวเอง ยังไงก็ตามอยู่ๆผมก็พบกระดาษชิ้นหนึ่งบนโต๊ะ ผมมองไปรอบและเห็น“แจ็คกี้ แบค์ส”  พยายามบอกใบ้ให้ผมเปิดอ่าน นี้ทำไห้ผมประหลาดใจมากจริงๆ และทำไห้ผมตื่นเต้นขึ้นมาอีกนิดหน่อย ผมหมายถึงสิ่งที่เธอเขียนมาคือเป็นพวกมักเกิลจริงๆเนอะ ในกระดาษว่าอย่างนั้นเห็นได้ชัดว่า พูดถึงที่”เอริค” นำเสนออยู่ผมไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เธอเป็นแฟนของ”แฮร์รี่ พอตเตอร์” เหมือนผม ผมหันไปมอง“แจ็คกี้” แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้มองตอบ อย่างไรก็ตามผมสังเกตเห็นรอนยิ้มเจ้าเล่ห์วูบหนึงบนริมฝีปากของเธอ เราดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรื่องโน๊ตแผ่นนั้น ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ไปนั่งด้วยกันที่โรงอาหาร เพราะก็อย่างที่รู้ เธอยุ่งอยู่กับเหล่าสาวๆ และผมขี้อายจนกว่าจะไปรบเร้า แต่เราพยายามนั่งด้วยกันเวลาทำโครงงานกลุ่มในชั้นเรียนเสมอ เธอไม่ถึงกับเรียนดีมาก แต่นั่นไม่สำคัญผมเก่งพอที่จะทำทุกย่างสำหรับเราทั่งคู่ได้ และผมก็มีความสุขจริงๆ ที่ได้ช่วยเธออย่างเช่น ผมจะนั่งข้างหลังเธอในชั่วโมงคณิตศาสตร์และระหว่างการสอบเพื่อกระซิบคำตอบที่ถูกต้องอย่างกระตือรือร้น และหวังว่าเธอจะได้ยิน ผมเหมือนกับแบบขึ้นสวรรค์ชั้น7 แล้วเริ่มรู้สึกจริงๆแล้วว่า ผมตกหลุมรักเธออย่างลึกซึ้ง การเป็นเพื่อนกันเฉพาะในชั้นเรียน ไม่ใช้เรื่องลบกวนจิตใจผมมาก

จนกระทั่งวันหนึ่งผมนั่งอยู่ในสวน อ่านอะไรที่น่าสนใจบนเพจสาธารณะ ของ”แฮร์รี่ พอตเตอร์” ตอนที่ผมเห็น“แจ็คกี้” เดินผ่านไปไม่ไกลนัก ผมเกือบจะเรียกเธออยู่แล้วแต่ตอนที่”เอริค เพชรเดอร์สัน” เดินเข้าไปไกล้ท่าทางของพวกเค้าน่าสนใจมาก พวกเค้าดูเหมือนจะคุยกันด้วยดี และจากนั้นเค้าก็ส่งกระดาษสีม่วงไห้เธอแล้วจากไป ผมเกรงว่า ผมจะเห็นเรื่องลับๆอะไรสักอย่าง จึงรีบก้มลงไปจ้องโทรศัพท์ เหมือนไม่ทันเห็นอะไร เมื่อเธอเดินมาหาผม เธอส่งกระดาศสีม่วงนั้นไห้ และบอกว่านี้เป็นข้อสอบคณิตศาสตร์ของเธอ จากนั้นจึงขอไห้ผมช่วยตรวจก่อนส่ง ผมรับมาแล้วสัญญาว่าจะดูไห้ แต่ผมรู้สึกเหมือนถูกหลอกใช้จริงๆ ทุกคนผมกำลังตกตะลึงอย่างที่เล่าว่า เธอทำเป็นเหมือนเพื่อนผม เพื่อไห้ได้เกรดดีขึ้น และตอนนี้เธอก็กำลังช่วยศัตรูของผม ในเรื่องเรียนด้วยการใช้ผม ผมรู้ว่าผมควรบอกเธอว่าผมไม่พอใจและเลิกช่วยเธอเรื่องเรียน ผมคิดแบบนั้น ทางเดียวที่ผมผู้ชายขี้อายคนหนึ่งทำได้ เพื่อทำอะไรสักอย่างที่ดูเป็นการแก้แค้น คือปล่อยไห้เธอสอบตกด้วยการที่บอกคำตอบผิดๆ ลงบนกระดาษสีม่วงที่เธอพึงเอามาให้ และนั้นก็คือสิ่งที่ผมทำ หรืออย่างน้อยที่สุดคือสิ่งที่ผมคิดว่าผมได้ทำ วันถัดมาผมได้ยินเสียงไครสักคนเรียกผมใน โรงอาหารผมเห็น”เอริค เพชรเดอร์สัน” ตรงมาและจากสีหน้าของเค้าบอกเลยว่า เราคงไม่ได้คุยกันดีๆ เค้าเริ่มกล่าวโทษผม เพราะเกรดD-ของตัวเอง ในการสอบคณิตศาสตร์ครั้งล่าสุด เค้าบอกว่าเค้าขอไห้“แจ็คกี้” ช่วยและเธอสัญญาว่าจะขอไห้ผมตรวจทุกอย่างไห้ เค้าบอกว่าเธอสัญญาว่า อย่างน้อยเค้าจะได้A- แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นว่าไม่ใช้ แล้วเค้ากำลังจะจัดการผม เค้าตะโกนใส่ผมดังมาก จนทุกคนหยุดสิ่งที่ทำอยู่ และหันมามองเรา แต่แล้วผมก็เห็น“แจ็คกี้” เธอโผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วมายืนขั้นระหว่าง”เอริค” และผม เห็นได้ชัดว่า”เอริค”จะต้องเล่นงานผมแน่ ในเมื่อเค้าตัวใหญ่กว่าผมถึง 2 เท่า ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจช่วยผม ทุกคนต่างเงียบกริบ และซุบซิบกันทั้งโรงอาหาร พูดถึงกันแต่สิ่งที่เกิดขึ้น ”เอริค”หน้าแดงด้วยความโกรธ แต่ก็บอกว่าไม่มีอะไร จากนั้นแค่มองผมแบบขู่อาฆาตและโกรธเกรี้ยวและเดินจากไป แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าจะนึกถึงเรื่องทั้งหมดนี้อย่างไรดี ถ้า“แจ็คกี้”ทรยศผมก่อนน่านี้ด้วยมิตรภาพปลอมๆ  ทำไมตอนนี้เธอถึงต้องมาช่วยผมเล่า ที่จริงแล้วผมไม่ต้องถามคำถามนั้นเลย เพราะเธออธิบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมาเอง เธอบอกว่าไม่อยากไห้ผมได้รับบาดเจ็บ และเธออย่างเป็นเพื่อนกับผมแค่เพื่อให้ได้เกรดดีขึ้นจริงๆ แต่นั้นก็เป็นครั้งแรกยิ่งที่เธอรู้จักผมมากขึ้นเธอก็เข้าใจว่า ผมคือคนที่น่าสนใจจริงๆ และนั้นจึงทำไห้เรามีมิตรภาพที่แท้จริงต่อกัน และเหตุผลที่แท้จริงที่เธอช่วย”เอริค”ครั้งนั้นเพราะที่จริงแล้ว เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ และเธอก็ชอบ”แฮร์รี่ พอตเตอร์”  มากจริงๆเพราะงั้นเรื่องทุกอย่างระหว่างเธอกับผมไม่ใช้เรื่องโกหก

เธอเล่าทุกอย่างแล้วปล่อยผมไว้อย่างนั้น ผมก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วยความรู้สึกที่เหมือนตกอยู่ในความฝัน ผมรู้สึกว่าถูกทรยศสับสนแต่ก็ยังมีความสุขนิดหน่อย พูดกันตรงๆแล้วช่วยไม่ได้ที่ผมยังคงตกหลุมรักเธอ ถ้าผมเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วเริ่มไปเข้ายิมละ  จะเป็นอย่างไรบางที เธออาจรักผมตอบบ้าง หรือผมควรไปคุยกับเธอ

บอกความเห็นของคุณไห้ผมรู้ ในช่องคอมเมนต์ข้างล้างและแบ่งปันเรื่องราวกับเพื่อนของคุณได้ตามสบายเลย