พี่สาวของผมเก็บความลับที่ยิ่งใหญ่ของผม
ไงผมชื่อว่า “จอร์จจี่” คุณคงสงสัยว่าทำไมผมถึงสวมแว่นดำแบบนี้ครับผมตาบอดแล้วมองพวกคุณไม่เห็นไหนโบกมือหน่อยเดี๋ยวเป็นไปไม่ได้อีกทีสิไม่อยากจะเชื่อเลยตาผมมองเห็นแล้ว 5555 ผมล้อเล่นหน่ะ ผมยังมองไม่เห็นหรอกมีแต่ความมืดรอบตัวผมเกือบเชื่อเลยใช่ไหมใช่แล้วผมเป็นพวกขี้แกล้งคุณอาจจะสงสัยว่าคนตาบอดเป็นจอมแกล้งคนได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ อืมฟังเรื่องของผมก่อนก็แล้วกันและในตอนจบพวกคุณจะได้รู้ว่าการทำเรื่องบ้าๆจะพาไปเจอกับอะไรคุณคงแปลกใจที่รู้ว่าผมไม่ได้ตาบอดตั้งแต่เกิดผมโตมาเหมือนกับเด็กคนอื่นๆพร้อมมีสายตาที่ชัดแจ๋วก็เพราะมันนึกย้อนดูชีวิตผมไม่ได้ปกติเท่าไหร่ผมเป็นเด็กซนมากและชอบงานเข้าเพราะไปแกล้งคนอื่นพ่อแม่กับพี่สาวผมชื่อ “จูรี่” ต้องมารับผมที่สถานีตำรวจอยู่บ่อยๆ ผมย้อมสีแมวของเพื่อนบ้าน เจาะยางรถคนอื่น ผมทำเรื่องป่วนเอาไว้มากมายคือว่าตอนนั้นผมรู้สึกสนุกมากจริงๆสนุกจนไม่รู้ว่าใครจะต้องลำบากเพราะผมบ้างในตอนนั้นน่ะนะ
คริสต์มาสนึงผมจะจุดดอกไม้ไฟกองโตให้คนทั้งซอยสนุกกัน ยิ่งพลุเยอะๆยิ่งดีเลยใช่ไหมล่ะผมมัดพลุไฟกับดอกไม้ไฟเข้าด้วยกันแล้วปักไว้ในสวนทุกอย่างทำแบบลับๆ จะได้ไม่มีใครเห็นทุกคนจะได้เซอร์ไพรส์แล้วตอนนั้นผมก็จุดชนวน พลุระเบิดจนสว่างจ้าผมถึงกับหลายลงไปนอนเลยใช่ทั้งซอยตกใจในแสงและเสียงของพลุเป็นภาพที่น่ามองมากๆคือว่าทุกคนเล่าให้ผมฟังเพราะว่าผมมองไม่เห็นอะไรเลยแสงจ้าทำผมตาบอดพ่อแม่ของผมท่านช็อคและใจสลายไม่ใช่เพราะเรื่องพลุแต่เพราะหมอวินิจฉัยว่าผมตาบอดและจะผ่าตัดไม่ได้จนกว่าผมจะโตกว่านี้แม่ของผมเริ่มร้องไห้นั่นคือของขวัญที่ผมให้ตัวเองในวัน คริสต์มาส ชีวิตของผมเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงผมต้องเรียนรู้การทำเรื่องต่างๆใหม่ทั้งจัดเตียงอาบน้ำกินข้าวแน่นอนว่าพี่สาวของผม “จูรี่” คอยช่วยผมอยู่ตลอดผมซึ้งใจที่พี่ช่วยผมพ่อแม่ย้ายผมไปเรียนที่โรงเรียนพิเศษเพราะดวงตาของผมเด็กคนอื่นก็มองไม่เห็นเหมือนกัน
ผ่านไปสองสามปีพี่สาวผมก็ย้ายไปเรียนต่อที่นิวยอร์กส่วนผมก็ยังอยู่กับพ่อแม่วันนึงหมอที่ตรวจผมโทรมาหาแล้วพวกเขาบอกว่ามีเทคโนโลยีใหม่ที่ช่วยทำให้ผมมองเห็นพ่อแม่ผมตื่นเต้นทำให้อีก 2-3 วันผมก็เข้ารับการผ่าตัดในไม่รู้ว่าจะช่วยได้หรือเปล่าเมื่อผมออกจากห้องผ่าตัดหมอก็เข้ามาในห้องบอกว่าการผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดีและผมนั้นมีโอกาสที่จะฟื้นอย่างเต็มที่แน่นอนและผมทึ่งมากพ่อแม่ก็ดีใจยกใหญ่หลังจากฟื้นตัวอยู่สองสามวันหมอก็ถอดผ้าปิดตาของผมออกแล้วผมเห็นแสงสว่างเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีตอนแรกทุกอย่างยังดูฟุ้งแต่ผ่านไปได้สัปดาห์นึงผมก็กลับมาเห็นชัดตามปกติเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่าพ่อแม่แก่ลงขนาดไหนเพราะมัวกังวลเรื่องผมที่เห็นต้นไม้สวนหลังบ้านเติบโตขนาดไหนแล้วผมเปลี่ยนไปขนาดไหนเหลือเชื่อเลยเหรอครับแล้วแปลกมากวันต่อมาพ่อแม่ตัดสินใจพาผมไปบ้านพี่ที่นิวยอร์กเพื่อบอกข่าวดีให้ฟังแน่นอนว่าผมปลื้มมากอยากเจอพี่สาวใจจะขาดผมบอกพ่อแม่ว่าอย่าเพิ่งบอกว่าผมมองเห็นผมอยากแกล้งพี่แบบนั้นคงสนุกแน่
เมื่อผมถึงนิวยอร์ก “จูรี่” นัดเจอผมที่สถานีรถไฟจูงแขนผมและเดินพาไปที่ถนนผมเห็นว่าพี่โตขึ้นใบหน้าเปลี่ยนไปขนาดไหนไม่ใช่ว่าพี่โทรมนะไม่ใช่เลยพี่สวยขึ้นแล้วพี่สาวของผมก็จูงมือผมอย่างที่เคยทำและแน่นอนพี่สาวของผมไม่รู้ว่าผมมองเห็นทุกๆอย่างมันเจ๋งมากนะรู้สึกเหมือนเป็นซุปเปอร์ฮีโร่เลยผมรู้สึกว่านี่แหละคือมุกที่แกล้งกันที่เด็ดที่สุดในประวัติศาสตร์ของการแกล้งกันเลย เรื่องพวกนี้ทำให้ผมตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อผมถึงวิทยาเขต “จูรี่” ก็พาผมมาที่ห้องผมกำลังถอดแว่นดำออกแล้วตะโกนว่าฮ่าๆๆหลอกเล่นจ้าเช็คจินตนาการว่าพี่สาวผมจะช็อคและทึ่งขนาดไหนทันใดนั้นก็มีสาวเข้ามาในห้องพวกเขาคือเพื่อนของ “จูรี่” พี่แนะนำพวกเพื่อนให้รู้จักสาวๆเริ่มแตะตัวผมและชมว่าหล่อจังเลยฮ่าๆไม่น่าตาบอดเลยแล้วก็เกิดเรื่องเหลือเชื่อขึ้นเพื่อนพี่สาวผมเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าพวกเธอไม่อายเลยเพราะคิดว่าผมมองไม่เห็นแต่ผมเห็นทุกอย่างชัดแจ๋วเลยผมไม่เคยเห็นอะไรเจ๋งขนาดนี้มาก่อนในชีวิตแล้วตอนนั้นผมก็ตัดสินใจว่าผมจะไม่บอกพี่ว่าผมมองเห็นแล้วและนี่คือการแกล้งที่เจ๋งที่สุดในโลก
“จูรี่” ไม่อยากอยู่ลำพังไปต่างเมืองพี่ก็เลยพาผมไปทุกที่และใช้เวลาร่วมกับเพื่อนสุดเจ๋งของพี่ผมโดนสาวๆรุมล้อมเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาให้พวกเธอกอดเลยมันเหมาะกับผมสุดๆดีสุดๆผมไปดูพวกเธอซ้อมเชียร์แล้วมองท่วงท่าสุดเจ๋งของพวกเธอหลังจากนั้นพวกเธอก็เข้าไปอาบน้ำแล้วผมก็จะฉวยโอกาสเพื่อขอไปด้วยผมนึกว่าจะโดนไล่แล้วแต่ก็ไม่โดนพี่บอกว่าให้ผมนั่งรออยู่ตรงนั้น โอ๊ยไม่ต้องห่วงเลยผมนั่งรออยู่ตรงนี้แหละพร้อมมองสาวๆผ่านแว่นกันแดดแล้วพวกเธอก็ไม่สังเกตเลยว่าทำไมผมยิ้มกว้างอย่างเป็นสุขแต่วันนึงนิทานแสนสุขก็ต้องจบลงเย็นวันนึงพ่อแม่ผมโทรมาหา “จูรี่” ถามว่าชอบเซอร์ไพรส์ของ “จอร์จจี่” ไหมแน่นอนว่าพี่สาวผมไม่เก็ตแล้วพ่อแม่เลยบอกว่าตาผมกลับมามองเห็นแล้ว อุ๊บ! เซอร์ไพรส์ผมไม่เคยเห็น “จูรี่” โมโหขนาดนี้มาก่อน
พี่ตะโกนด่าว่าผมมันไอ้งั่งกล้ามาล้อเล่นแบบนี้กับครอบครัวได้ยังไงอมความจริงเอาไว้ได้ตั้งนานผมต้องยอมรับว่าละสายตาจากเพื่อนสุดสวยของพี่ไม่ได้ “จูรี่” ยิ้มแล้วกอดผมก่อนพูดว่าผมมันตาทึ่มและพี่ดีใจที่ผมมาหาแล้วจากนี้นายจะทำยังไงที่พูดกับผม ผมขอ “จูรี่” ให้พาผมไปอยู่กับเพื่อนๆอีกสักพักและตามน้ำเรื่องที่ผมตาบอดที “จูรี่” ขำและตอบกลับเจ้าตัวแสบนี่ก็ได้พี่เก็บความลับให้ผมก็เลยกลับไปเที่ยวกับเพื่อนพี่สาวอีกครั้งพวกเราไปสวนน้ำด้วยกันไปที่ยิมไปทะเลพี่บอกว่าผมไม่อยากอยู่คนเดียวก็เลยพาผมไปด้วยทุกที่ผมเอาแต่ยิ้มให้พวกเธอวันนึงพวกเราไปนอกเมืองเพื่อปิกนิกพวกเรานำอาหารผ้าปูพื้นและจานร่อนเพื่อไปโยนเล่นผมตั้งตารอที่จะใช้เวลาแสนสนุกกับเหล่าสาวสวยทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีเรานั่งปิกนิกกันบนสนามหญ้าแสนสวยและความสุขก็เริ่มขึ้นสาวๆเริ่มเล่นจานร่อนผมบอกว่าอยากเล่นด้วยแน่นอนว่าพวกเธอตกลงผมทำเป็นว่ามองไม่เห็นวิ่งไปทั่วสนามและชนผู้สาวๆขอแนะนำว่าจงใจผมชอบล้มใส่พวกเธอและขอโทษที่ไม่ได้ตั้งใจ
แน่นอนว่าพวกเธอไม่สงสัยเลยสักนิดและหัวเราะคิกคักใหญ่ผมเล่นเพลินจนลืมตัวไปสนิทเพราะทันใดนั้นผมไม่ทันเห็นก้อนหินผมสะดุดเข้าจังๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนยันแขนไม่ทันหน้าเลยฟาดเข้ากับต้นไม้ผมกระแทกแรงมากแส่นตาของผมแตกแล้วทุกอย่างก็มืดลงผมได้ยินเสียงสาวๆกรีดร้องและพี่สาวผมร้องไห้มีคนยกตัวผมจะพาผมไปไหนไม่รู้รู้สึกถึงรถที่ขับเร็วมากเสียของคุณหมอแต่ผมไม่เห็นอะไรเลยแล้วคุณคงเดาได้ว่าเป็นไงเศษแว่นแหลมทิ่มตาผมผมไม่รู้สึกเจ็บเลยเพราะว่ามัวแต่ช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันแรกนอนที่โรงพยาบาลแล้ววันต่อมาก็โดนส่งตัวกลับบ้านเกิดคงได้ยินเสียงกังวลใจของพ่อแม่ แม่ผมร้องไห้แล้วพ่อคอยปลอบท่าน พวกท่านถามว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่อยากเชื่อว่าผมกลับมาตาบอดอีกครั้งวันต่อมาเราไปหาคุณหมอที่เคยผ่าตัดให้ผมมองตาผมอยู่นานสองนานแล้วบอกว่าผมตาบอดอีกครั้งและคราวนี้บอดถาวรพ่อแม่ผมเริ่มร้องไห้และในตอนเย็นแม่ของผมก็ล้มลงผมได้ยินพ่อเรียกรถพยาบาลและหมอก็พูดว่าหัวใจวายและแม่ผมก็โดนหามส่งโรงพยาบาลผมอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม
ในตอนนั้นถ้าผมไม่เล่นดอกไม้ไฟและไม่แกล้งว่าตาบอดก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ผมสำนึกเอาตอนนี้ว่าผมทำร้ายคนที่รักด้วยการกลั่นแกล้งซ้ำๆและผมก็อยากแก้ไขทุกอย่างแต่ก็ทำไม่ได้ผมทำได้แต่ภาวนาว่าแม่ผมจะปลอดภัยผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่แกล้งเล่นให้ครอบครัวเศร้าอีกก็เรื่องของผมก็เท่านี้รู้แล้วใช่ไหมว่าทำเรื่องบ้าๆจะส่งผลยังไงนั่นคือความเศร้าของคนที่รักและน่าอายที่เรารู้ตัวสายไปแม้ว่าผมจะไม่เห็นพวกคุณผมก็รู้ว่าพวกคุณคงคิดว่าคุณคงจำเรื่องเมื่อก่อนที่นึกแล้วไม่น่าทำลงไปขึ้นมาทุกอย่างที่ทำให้ครอบครัวและเพื่อนเสียใจผมเล่าเรื่องเลวร้ายที่ทำลงไปแล้วถึงตาพวกคุณแล้ว
