ฉันรักเพื่อนสนิทของพ่อแต่เขามีความลับอันน่ารังเกียจ

ไงคุณพร้อมที่จะฟังเรื่องราวที่น่าตื่นตะลึงแล้วหรือยังฉันกำลังจะเล่าให้คุณฟังเรื่องหนึ่งพอฟังจบคุณก็อาจจะอยากหัวเราะเยาะฉันเลยก็ได้ เอาล่ะชื่อของฉันคือ “แม็กซีน” ฉันอายุ 17 ปีกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยแถวบ้านไม่ต้องย้ายไปไหนไกลจากบ้านยิ่งกว่านั้นพ่อของฉันยังเป็นอาจารย์อยู่ที่นั่นด้วย พ่อเป็นบุคคลที่สำคัญมากในชีวิตของฉันและฉันรักเขามากโดยไม่คิดเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นจะเกิดขึ้นได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยากให้พวกคุณรู้จักเขาให้มากกว่านี้ก่อน

เขาเป็นผู้ชายหล่อเหลาที่อายุ 40 ต้นๆ มีอารมณ์ขันอย่างยอดเยี่ยมและนิสัยอ่อนโยนน่าคบหา 5 ปีก่อนเขาและแม่ของฉันอย่ากันบ่อยครั้งเด็กๆ จะอยู่กับแม่หลังจากที่พ่อแม่แยกทางแต่ไม่ใช่กับกรณีของฉัน แม่ของฉันมีปัญหาติดแอลกอฮอล์อย่างหนักซึ่งมันเริ่มขึ้นแทบจะทันทีหลังจากที่ฉันเกิดพ่อของฉันพยายามต่อสู้กับปัญหานี้มานานมากกว่า 10 ปี เพื่อฉันคิดว่านะ แต่เมื่อฉันโตขึ้นฉันก็บอกเขาว่าบางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันแค่เราสองคน เรื่องที่เหลือก็ง่ายมากพวกเขาแยกทางกัน

คนมากมายคิดว่าการหย่าร้างเป็นอะไรที่ย่ำแย่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันฉันมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้น และสำหรับฉันดูเหมือนพ่อจะหายใจหายคอได้โล่งขึ้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ฉันเกิดมา แน่นอนว่าหลายปีให้หลังมานี้เพื่อนของเขาและฉันเริ่มล้อเขาว่าเขาต้องเริ่มหาแฟนใหม่แล้วแต่พ่อแค่ยิ้มและหัวเราะให้ผ่านๆ ไปตอบว่าเขามีทุกสิ่งที่ต้องการในชีวิตแล้ว คุณรู้ไหมมันก็ดูเป็นแบบนั้นจริงๆ ชีวิตของเขาสมบูรณ์และมีแต่เรื่องน่าสนใจเขาชอบไปโรงภาพยนตร์ไม่เคยพลาดงานนิทรรศการศิลปะดีๆ และยังเป็นนักเล่นสโนว์บอร์ดยิ่งไปกว่านั้นเขายังใช้เวลามากมาอยู่กับฉันแล้วเราก็สนุกกับการทำอะไรต่ออะไรด้วยกันเป็นอันมากแต่ฉันไม่ชอบสโนว์บอร์ดหรือสกีดังนั้นทุกทีพ่อเลยมักไปที่ภูเขาคนเดียว

แล้วราวๆ 1 ปีต่อมาเขาก็ “จอห์น” ที่เนินเล่นสกีนอกจากข้อเท็จจริงที่ว่า “จอห์น” อ่อนกว่าพ่อของฉันราว 15 ปีแล้วเขายังไม่มีความเกี่ยวข้องทางใดกับการสอนของพ่อเลย เขาเป็นนักออกแบบเว็บไซต์จากนั้นก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีอย่างรวดเร็วตามที่พวกเขาบอกคือ สนิทชิดเชื้อกันมากเลยล่ะ แต่ฉันก็เข้าใจว่าทำไมในอีก 5 นาทีต่อมาหลังจากที่ฉันได้พบ “จอห์น” พวกเขาเหมือนกันมากทั้งท่าทางและลักษณะนิสัย ยังมีนิสัยที่ชอบหาทางทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องตลกขบขันและข้อเท็จจริงก็คือพวกเขาไม่เคยทำพลาดเลย

ฉันชอบ “จอห์น” มากและฉันก็ชอบที่เขาเริ่มมาหาเราที่บ้านบ่อยขึ้นเรามีบ้านหลังใหญ่มีห้องมากพอสำหรับทุกคนดังนั้นจึงไม่เคยรู้สึกไม่สะดวกอะไรที่จริงตรงกันข้ามด้วยซ้ำบ้านเรามีชีวิตชีวามากขึ้นเวลาที่มี “จอห์น” อยู่ด้วยหลายเดือนผ่านไปและฉันก็นึกภาพชีวิตของเราที่มี “จอห์น” ไม่ออกอีกแล้ว เขาชอบการดูหนังเกือบจะเท่ากับที่พ่อและฉันชอบเขายังช่วยฉันเรื่องภาษาสเปนช่วยพ่อทำค้นคว้าวิจัยเล่นกับสุนัขของเราซึ่งดูเหมือนจะรักเขาด้วยเช่นกันและคุณรู้อะไรไหมไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันมีความสุขยิ่งกว่าเมื่อตอนที่พ่อฉันบอกด้วยท่าทีเหมือนจะล้อเล่นอย่างเคยว่าในเมื่อตอนมาหาเราบ่อยขนาดนี้จะดีกว่าไหมถ้าเขาย้ายมาอยู่กับเราซะเลยแทนที่จะไปจ่ายค่าอพาร์ทเม้นท์ที่ไหนสักแห่งให้ใครก็ไม่รู้ 

แต่นั่นคือเรื่องราวที่ว่า “จอห์น” ย้ายมาอยู่กับเราได้ยังไงแล้วเวลาที่เห็นเขาอยู่บ้านกับเราทั้งหมดรวมกันเป็นกลุ่มเล็กๆ ในครัวเวลาทำอาหารเช้าหยอกล้อกัน โต้เถียงว่าใครเป็นเวรที่ต้องออกไปซื้อของเป็นคนต่อไปและในที่สุดก็ไปด้วยกันฉันไม่รู้เลยว่าวินาทีไหนกันแน่ที่ฉันตกหลุมรักเขา ฉันบอกคุณแล้วนะฉันอายุ 17 และทั้งหมดนี้ก็ไม่มีอะไรนอกจากเด็กผู้หญิงที่ตกหลุมรักเพื่อนของพ่อ ดูไร้สาระนะแต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้คิดแบบนั้นถึงอย่างนั้นฉันก็นึกไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรที่ “จอห์น” และฉันจะคบกันไม่ได้เราเข้ากันได้ดีนะเขาเหมือนพ่อฉันมาก ซึ่งในทางกลับกันก็คือผู้ชายในอุดมคติสำหรับฉันและ “จอห์น” ก็เป็นเหมือนส่วนหนึ่งในครอบครัวของเราแล้ว

ปัญหาเดียวก็คือ ฉันไม่มีทางรู้เลยว่าเขาคิดยังไงกับฉันบ่อยครั้งที่เขาคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กับฉันด้วยดีไม่เคยหลีกเลี่ยงเวลาที่ฉันอยากไปไหนมาไหนด้วย แต่ก็แค่นั้นดังนั้นฉันเลยตัดสินใจว่าเขาคงจะเป็นคนที่มารยาทดีมากๆ และเพราะเหตุนี้เลยไม่รู้จะทำตัวยังไงกับลูกสาวของเพื่อนรักของเขาและสำหรับฉันนี้ยิ่งทำให้ฉันให้คะแนนนิสัยอันมีเสน่ห์ของเขาไม่มีอะไรฉุดรั้งฉันไม่ให้ฟุ้งฝันไปเรื่อยว่า จะเป็นยังไงถ้าเขาชอบฉันด้วยเหมือนกันอาจมีโอกาสได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยนะ จนถึงตอนนั้นมีแค่อย่างเดียวที่ต้องจัดการนั่นคือรวบรวมความกล้าและ ทำอะไรให้ชัดเจนขอให้โชคดีสถิตกับผู้กล้าหาญฉันไม่ต้องเลือกแล้วว่าควรจะบอกเขาตอนไหน

พ่อฉันต้องไปธุระกับพวกนักเรียน 2 วันแต่ “จอห์น” อยู่กับฉันตามลำพังแค่ 2 คน “จอห์น” ทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ในห้องของเขาและฉันพยายามคิดหาทางทำอะไรที่สร้างสรรค์หน่อยในครัวส่วนใหญ่ก็คือเพื่อสงบสติอารมณ์แต่ฉันก็คิดเหมือนกันว่ามื้อเย็นควรจะดูดีเผื่อว่าจะกลายเป็นมื้อโรแมนติกหรืออย่างน้อยเราก็มีอาหารดีๆ ทานเอาไว้เล่นมุขไร้สาระอย่างรักที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทนเหมือนพวกผู้ใหญ่ที่โตแล้ว 2 คนฉันทำเพลงไปเรื่อยๆ ระหว่างจัดโต๊ะและบอก “จอห์น” ว่า “มื้อเย็นพร้อมแล้ว” เขาลงมาดูเหน็ดเหนื่อยตาแดงแต่แล้วก็กลับมาเปล่งประกายทันทีที่เห็นอาหาร 

ฉันคุยโน่นนี่ตามปกติแต่ข้างในตึงเครียดมันสายธนูที่ถูกขึงจนตึงฉันมองหาจังหวะที่เหมาะที่สุดทันใดนั้นฉันก็พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แบบเดิมว่า “จอห์น” มีบางอย่างที่ “ฉันอยากจะบอกคุณมานานแล้ว ฉันชอบคุณมาก คุณคิดว่าพอจะมีโอกาสไหมถ้าคุณกับฉันจะมาคบกัน” “จอห์น” เคร่งเครียดอย่างมากและสับสนขึ้นมากะทันหันเขามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ และพูดช้าๆ ช้ามากว่า “แม็กซีน” ฉันคิดว่าเธอรู้ซะอีกว่าพ่อของเธอและฉันเป็นคู่รักกันที่จริงเราคิดแบบนั้นจริงๆ นะตอนที่ฉันย้ายมาเธอก็ให้การต้อนรับฉันดีมาก 

นี่มันโง่เง่าสุดๆ ตอนแรกฉันคิดไปเองว่านี่ต้องเป็นเรื่องตลกอะไรสักอย่าง อืม..มุกนี้ไม่ขำนะแต่จะว่ายังไงได้ในเมื่อนี่มันเป็นวิธีบอกอีกแบบว่าขอบคุณแต่ฉันไม่ได้ชอบเธอสักนิดแต่ “จอห์น” พูดอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง “แม๊กซีน” เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ดีเธอจะต้องเป็นภรรยาที่ดีแน่แต่ฉันขอโทษจริงๆคุณรู้ไหมฉันภูมิใจในตัวเองมากฉันไม่ได้วิ่งออกไปทั้งน้ำตาไม่ได้ทำเป็นดราม่าอะไรเลยตอนที่พ่อฉันกลับมาที่จริงตอนที่ชีวิตของคุณหกคะเมนตีลังกาเพื่อคุณตามืดบอดหรือโง่เขลานั้นเป็นความผิดของคุณคนเดียว 

ยังไงก็ตามฉันคุยเรื่องนี้กับพ่อและเขาก็โกรธมากทั้งยังเสียใจสุดซึ้งที่เขาไม่ได้คุยกับฉันแล้วบอกตรงๆ ได้แต่บอกใบ้แบบขำๆ ตอนนั้นตอนนี้ที่จริงทั้งพ่อและ “จอห์น” ก็ไม่ใช่คนผิดหรอกแต่พวกเขาไม่ได้นึกมาก่อนเลยว่าจะมีโอกาสที่ลูกสาวของเขาจะตกหลุมรักแฟนหนุ่มของพ่อใครจะคิดแบบนั้นล่ะจริงไหม ฉันหวังว่าฉันจะไปให้ไกลจากเมืองแห่งนี้และจากผู้ชาย 2 คนที่ฉันรักมากซึ่งคงจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าไม่มีฉันอยู่ด้วยแต่ก็อย่างที่ฉันเคยบอกไปแล้วบ้านของเราใหญ่พอที่จะให้เราหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากันได้จนกว่าจะถึงวันที่เราสามารถหัวเราะกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ในแบบที่ผู้ใหญ่ที่โตแล้ว 3 คน

ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของฉันฉันคิดว่าฉันคงไม่เป็นอะไรแล้วฉันก็ว่าพวกคุณจะไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้รู้สึกโง่เง่าเท่าที่ฉันรู้สึกตอนนี้