ฉันกินแต่แฮมเบอร์เกอร์ ทั้งมื้อเช้า กลางวัน และเย็น

ไงช่วยบอกฉันหน่อยว่าคุณชอบ แฮมเบอร์เกอร์ หรือเปล่าขนมปังอบร่ำๆโรยด้วยงาที่แสนยอดเยี่ยมพวกนั้นแล้วยังแผ่นเนื้อชุ่มช่ำส่งกลิ่นหอมหวานยั่วน้ำลายแผ่นเชดด้าชีสเยิ้มเยิ้มที่หั่นวางไว้ด้านบนอีกชั้นหนึ่งอืม..แค่คิดก็ทำให้คุณน้ำลายสอแล้วใช่ไหมใช่ฉันเองก็ชอบแฮมเบอร์เกอร์เหมือนกันแต่ของอร่อยๆนั้นกลับเปลี่ยนทำให้ชีวิตฉันเหมือนตกนรกและกระทั่งทำให้ฉันก็อาจญากรรมลงไปฉันชื่อ “สเตลล่า” อายุ 14 ปีและนี่ก็คือเรื่องราวของฉันเอง

เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้วเมื่อตอนที่ฉันเกือบจะอายุครบ 11 ปีเพียงแค่ 3 ปีเท่านั้นแต่ฉันว่าตัวฉันเองเด็กยิ่งกว่านั้นไม่ใช่ที่อายุแต่เป็นความนึกคิดฉันเอง ขอก่อนเลยนะว่าพวกคุณอยากได้กล่าวโทษแม่ของฉันเธอให้กำเนิดฉันไม่นานหลังจากเรียนจบแต่แม้จะอายุราว 30 แล้วแต่ก็ยังไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะรับมือกับเหตุบังเอิญอันโชคร้ายนี้ได้ก็นั่นแหละฉันพลัดหลงกับเธอเราอยู่ในชานเมืองของเมืองใหญ่ละมักออกไปซื้อของในย่านเพื่อนบ้านที่ฉันไม่รู้จักทางดีนักแล้วเรื่องก็เกิดตอนนั้นเองเมื่อเราซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้ครบแล้วแม่ของฉันก็ไปเอารถเพื่อที่ว่าเราจะได้ไม่ต้องเดินข้ามลานจอดรถแล้วหอบถุงช้อปปิ้งหนักอึ้งมากมายไปด้วยฉันเดินออกห่างจากทางเดินนิดหน่อยระหว่างรอแม่และเห็นว่าตรงนั้นมีป้ายรถเมล์แล้วรถก็กำลังจะออกทันใดนั้นฉันก็เห็นว่าแม่กำลังขึ้นรถฉันไม่มีเวลาแม้แต่หยุดคิดเลยกระโดดขึ้นไปบนนั้นตามแม่ไปแล้วพอฉันขึ้นไปแล้วฉันก็เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ฉันคิดว่าเป็นแม่ที่จริงเราไม่ใช่เธอดูคล้าย ด้วยทรงผมและเสื้อผ้าแบบเดียวกับที่แม่ใส่ฉันถึงกับตะลึงไปและเดินทางห่างออกไปหลายไมล์แล้วก่อนที่จะลงจากรถมาได้ในสถานที่ที่ฉันไม่รู้จักสักนิด

ถึงตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรถึงไม่หาใครสักคนและขอให้พวกเขาช่วยอธิบายไปว่าฉันหลงทางบางทีฉันคงอายกับความผิดพลาดของตัวเองที่ไม่ได้ทันคิดอะไรให้ถี่ถ้วนเสียก่อน เพราะฉันยังกลัวมากฉันเดินไปตามย่านที่ไม่รู้จักรายรอบด้วยคนแปลกหน้าพยายามไม่ทำให้ตัวเองกลายเป็นจุดสนใจขึ้นมาแม่หาฉันพบในตอนค่ำด้วยความช่วยเหลือของตำรวจแต่ในตอนนั้นฉันเครียดมากแล้วเรื่องนี้ก็ส่งผลกระทบต่อฉันอย่างใหญ่หลวงโดยเฉพาะเรื่องหนึ่งเมื่อวันอันเลวร้ายเกือบจะสิ้นสุดลงฉันหิวโหยสุดๆพูดให้กว้างกว่านั้นคือฉันท้องร้องโครกและมือสั่นริกฉันอยากกินอะไรสักอย่างแทบตายเพื่อที่จะได้หายกลัวดังนั้นเมื่อฉันแฮมเบอร์เกอร์ที่ใครสักคนยังไม่ได้กินอยู่ในกล่องบนโต๊ะนอกร้านกาแฟที่ไหนสักแห่งฉันก็ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อยฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นของใครทิ้งไว้หรือทิ้งไว้ทำไมแต่นั่นไม่สำคัญสิ่งที่สำคัญคือฉันยังจำรสชาติของแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นได้ความรู้สึกที่อยู่หัวของฉันบรรเทาลงแล้วฉันก็ยังรู้สึกปลอดภัยระหว่างที่กินเข้าไปด้วยวันนั้นเองที่ภาวะผิดปกติในการกินของฉันเริ่มต้นขึ้น

หลังจากนั้นไม่นานฉันก็เริ่มกินแฮมเบอร์เกอร์เป็นอาหารเช้าอาหารกลางวันและอาหารเย็นที่จริงแล้วฉันก็เอาอาหารชนิดอื่นใส่ปากได้แต่ยากมากและมักจะตามด้วยผลข้างเคียงอะไรสักอย่างผักและผลไม้กลายเป็นของที่มีกลิ่นแปลกๆ และฉันก็คลื่นไส้แอปเปิ้ลลูกเดียวฉันจะมีความรู้สึกนี้เมื่อเอาอะไรที่ไม่น่ากินได้ใส่ปากบางอย่างที่กระเพาะของฉันย่อยและเผาผลาญไม่ได้และฉันก็ต้องตัดมันทิ้งไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ดังนั้นถ้าให้ฉันถูกบังคับให้กินอย่างอื่นนอกจากแฮมเบอร์เกอร์ฉันจะต้องวิ่งไปห้องน้ำเพื่ออาเจียนออกมาให้ท้องว่างไม่ยากเลยการอาเจียนช่วยให้ฉันแสร้งทำเป็นกินอาหารแบบปกติได้

ฉันไม่ได้พูดอะไรกับพ่อแม่สักคำและยังปกปิดพฤติกรรมใหม่นี้อย่างระมัดระวังคุณอาจจะถามว่าแล้วฉันทำแบบนั้นได้ยังไงที่จริงก็ง่ายมากพ่อแม่ของฉันยังอายุน้อยและคิดว่าอาหารไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจมากนักพวกเขาแทบไม่เคยทำอาหารกินเองที่บ้านและในตู้เย็นก็เต็มไปด้วยผลิตแช่แข็งแต่อาหารที่พื้นที่สุดที่ฉันทำเองได้โดยความช่วยเหลือจากไมโครเวฟและเช่นกันพ่อแม่ของฉันก็มีวิถีชีวิตที่ไม่ปกติเท่าไหร่พวกเขาทั้งคู่ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ในไนท์คลับ และใช้ชีวิตกลางคืนเป็นปกติดังนั้นเราจึงไม่เคยทานอาหารมื้อค่ำด้วยกันส่วนที่เหลือนะหรอไม่มีอะไรจะง่ายยิ่งกว่าการหลอกพี่เลี้ยงอีกแล้วล่ะ

เมื่อฉันโตขึ้นพ่อแม่ก็เริ่มคิดว่าคงจะง่ายขึ้นถ้าเขาให้เงินฉันไว้เพื่อที่ฉันจะได้สั่งอะไรมากินเองและเดาได้ไหมว่าฉันสั่งอะไรมาแน่นอนก็ต้องแฮมเบอร์เกอร์น่ะสิอาหารขยะไม่ได้มีผลกับรูปร่างของฉันเท่าไหร่นักฉันมีความสูงปกติสำหรับคนอายุเท่านี้ไม่ได้อ้วนหรือผอมบางจนเกินไปดังนั้นถ้าแฮมเบอร์เกอร์จะส่งผลอะไรได้บ้างก็คงมีแค่ผมกับเล็บของฉันซึ่งเริ่มเปลาะและขาดง่ายบางครั้งฉันยังมีอาการลมพิษที่ไม่น่าพิสมัยตามคอและหน้าอกซึ่งซ่อนไว้ใต้เสื้อผ้าได้แต่ฉันก็มีปัญหากับระบบย่อยด้วยแต่ฉันไม่คิดจะพูดถึงเรื่องพวกนั้น 

เวลาผ่านไปและฉันก็ประสบความสำเร็จในการหลอกทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันได้ราว 3 ปีและสำหรับฉันก็ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่สิ้นสุดแต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อป้ามอลลี่ของฉันเริ่มทำธุรกิจของตัวเองและเปิดร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดซึ่งแน่นอนว่าแฮมเบอร์เกอร์เป็นเมนูหลักอย่างนึงในตอนนั้นเองฉันอายุครบ 14 แล้วและกำลังมองหางานพาร์ทไทม์ฉันเลยถามเธอว่าต้องการคนช่วยไหมป้า “มอลลี่” ตอบรับด้วยความยินดีและให้ฉันไปช่วยในห้องครัวไม่นานหลังจากนั้นเธอก็เลื่อนขั้นให้ฉันเพื่อฉันจะได้ทำงานส่วนไหนก็ได้ที่ฉันชอบจากร้านของเธอ

ฉันทำทุกอย่างเท่าที่จำเป็นล้างจานทำความสะอาดห้องอาหารช่วยยกของแล้วเก็บของและยังช่วยคนทำอาหารระหว่างที่พวกเขาทำเบอร์เกอร์ด้วยในบางครั้งฉันยังเคยกระทั่งใช้เครื่องเก็บเงินในร้านของป้า “มอลลี่” ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันจะไปที่ร้านของป้าและทำงานซึ่งฉันจะได้ใช้เวลามากมายรายล้อมไปด้วยแฮมเบอร์เกอร์อันเป็นที่รักของฉันอยู่ท่ามกลางกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ โอววว แล้วตอนนั้นฉันก็เริ่มหยิบอาหารจากห้องครัวของป้า “มอลลี่” ทำไมฉันจะต้องไปสั่งอาหารที่อื่นด้วยในเมื่อฉันมีทุกอย่างที่นั่นอยู่ใกล้แค่เอื้อมและยังมีมากเท่าที่ฉันต้องการด้วยจากนั้นฉันก็เริ่มขโมยแฮมเบอร์เกอร์จากห้องครัวเก็บเงินที่พ่อแม่ให้ฉันไว้สั่งอาหารเอาไว้อย่างชาญฉลาดเห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่มีทางดำเนินอยู่ได้นานช่วยไม่ได้ที่ป๊าของฉันจะสังเกตว่ารายได้ของร้านแตกต่างไปจากรายจ่ายในการซื้อของเข้าห้องครัวนิดหน่อยแต่เธอก็ไปตรวจดูเทปบันทึกที่บันทึกไว้ในกล้องวงจรปิดคุณนึกภาพออกไหมว่าเธอจะรู้สึกยังไงตอนที่ค้นพบว่าเป็นหลานสาวของเธอที่ขโมยของของเธอไป 

ป้า “มอลลี่” ตัดสินใจหลีกเลี่ยงการอบรมชั้นแบบเป็นส่วนตัวและโทรหาพ่อแม่ของฉันก่อนตอนนั้นเธอคิดว่าฉันแอบเอาแฮมเบอร์เกอร์ไปขายเพื่อหารายได้นิดๆ หน่อยๆ และแนะนำแม่ฉันว่าให้แม่หาแหล่งเก็บเงินลับๆ ของลูกสาววัย 14 ปีคนนี้ให้เจอเพราะฉะนั้นพ่อแม่ของฉันซึ่งแอบเข้าไปในห้องและพบเงินทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้ฉันไม่ได้นับแต่ตอนนั้นฉันว่าฉันเก็บเงินได้มากขนาดที่พวกเขาคิดว่าฉันขโมยมันจากป้า “มอลลี่” และจากนั้นฉันก็ต้องบอกพวกเขาหมดทุกอย่างฉันแค่อธิบายพ่อและแม่ตกใจมากที่พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าลูกของพวกเขามีปัญหามานานแล้วและยังสัญญาว่าจะให้ความใส่ใจฉันและปัญหาของฉันมากขึ้นและแน่นอนพวกเขาต้องช่วยฉันรักษาภาวะการกินผิดปกตินี้

เอาล่ะอีกไม่นานฉันก็จะต้องไปอยู่ศูนย์บำบัดอาการพิเศษฉันหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือแล้วและได้โปรดเถอะถ้าพวกคุณคนไหนมีปัญหาแบบเดียวกันขอให้พูดออกมาอย่างที่คุณเห็นแล้วว่าความเงียบไม่เคยนำไปสู่อะไรที่ดีได้เลย