ใบหน้าของฉันมีแผลเป็น แต่ฉันเปลี่ยนมันเป็นความกล้าหาญ

ไงทุกคน! ฉันคือลิซ่า อย่างที่คุณเห็นฉันอายุ 15 ปี ยังมีเวลาอีกมากมายในชีวิต และถ้าคุณอยากรู้เรื่องแย่ๆทั้งหมดเกิดขึ้นได้อย่างไร และส่งกับชีวิตของฉันขนาดไหน อยู่ตรงนี้กับฉันก่อนนะ เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ฉันยังเด็กมาก ที่บ้านเพื่อนของพ่อแม่เกิดเหตุแก๊สระเบิด และฉันบังเอิญยืนอยู่ใกล้ๆ ฉันจำเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้มากนัก แต่ฉันมองไปที่แผลเป็นขนาดใหญ่ในกระจกทุกวัน แม่พยายามบอกฉันเสมอว่า ทุกคนจะรักหนูจากสิ่งที่หนูเป็น ทำตัวน่ารักและดีกับคนอื่นๆ แล้วพวกเขาจะรักหนู แน่นอนว่าตอนเด็กๆฉันมีปัญหาที่โรงเรียน และสิ่งที่เกิดขึ้นกับใบหน้าฉัน แต่พอเป็นวัยรุ่นอะไรๆก็ยิ่งแย่กว่าเดิม เพื่อนทุกคนที่โรงเรียนเริ่มใส่ใจรูปลักษณ์ของตน พวกเค้าพูดคุยกันเรื่องแต่งหน้า, แต่งตัวและเด็กผู้ชาย บางคนเริ่มมีแฟนแล้ว ทุกอย่างดูจะเป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน ฉันอิจฉาและเศร้าใจมาก ที่ไม่สามารถยิ้มและทำตัวสนุกสนานไปกับเพื่อนๆได้อีก เราเข้ากันไม่ได้ และไม่ได้คบกันอีก หลังจากนั้นไม่นานฉันก็พบว่าตัวเองอยู่คนเดียว ฉันยังคงยิ้มน่ารักๆ เวลาอยู่บ้าน เพื่อที่ว่าพ่อแม่จะได้คิดว่าทุกอย่างปกติดี ดูเหมือนจะไม่มีใครในโลกนี้เลยที่แบ่งปันความเศร้ากับฉันได้

แต่แล้วฉันก็สังเกตุเห็นไซมอน เด็กผู้ชายจากห้องอื่น เค้ามีแผลเป็นขนาดใหญ่บนใบหน้า เหมือนอย่างสกาจากเรื่องไลอ้อนคิงเลย เค้าดูไม่กังวลอะไรทั้งนั้น เค้ายังคงมองโลกในแง่ดี และดูมั่นอกมั่นใจนั่นแหล่ะคนที่ใช่สำหรับฉัน เราเหมือนกันมาก ฉันคิดแบบนั้น เขาไม่รู้จักฉันดังนั้นฉันจึงพยายามสุดความสามารถเพื่อชวนคุย ตอนแรกเขาสุภาพมากแต่ที่จริงแล้วไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่ฉันหลงงมงายอยู่กับความรัก และยังพยายามต่อไป พอถึงจุดนึงฉันก็ทำตัวน่ารำคาญเกินไป และเค้าระเบิดตูมออกมา เค้าบอกว่าจะไม่มีวันเดทกับฉัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ และบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเค้า

ฉันตื่นตะลึงและใจสลายรู้สึกเหมือนได้แผลเป็นเพิ่มขึ้นอีกแห่งแต่เป็นที่หัวใจ กลายเป็นว่าสิ่งที่แม่บอกให้ทำตัวดีๆใช้การไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ฉะนั้นนี่จึงเป็นเวลาที่ฉันสมควรเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ฉันเริ่มจากเครื่องแต่งกาย ลาก่อนชุดกระโปรงสวย ๆ สวัสดี เสื้อยืดสายล็อคและแจ็คเกตหนัง ไม่มีรอยยิ้มน่ารักๆ และคำที่บอกว่า ได้เลย ฉันจะช่วยเธอทำข้อสอบอีกต่อไป สาวน้อยแสนดีจะกลายร่างแล้ว ทั้งเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนเก่าๆของฉัน ต่างช็อคกันไปหมด แต่มีบางคนที่ประทับใจถึงบางคนอาจจะไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดที่คบหาพูดกันตรงๆก็คือ เพื่อนใหม่ของฉัน ส่วนมากเป็นพวกจิ๊กโก๋ที่ดูเถื่อนๆ แต่พวกเค้ายอมรับในตัวฉันพวกเขาทุกคนต่างมีบาดแผลของตัวเอง เราไปไหนมาไหนด้วยกันหลังเลิกเรียนและทำเรื่องสนุกๆด้วยกัน อย่าง โดดเรียน แกล้งเด็กคนอื่นๆและเราก็โชคดีที่ไม่ได้เคยถูกจับได้คาหนังคาเขา ชื่อเสียงของเราไม่ด่างพร้อย ดังนั้นฉันจึงไม่เคยมีปัญหากับการทำให้ครูเชื่อคำกล่าวอ้างของฉัน

เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็กลายเป็นหัวโจก และฉันชื่อชอบกับสถานใหม่ของตัวเองมาก ครั้งนึงเพื่อนของฉันโผล่มาพร้อมบาดแผลเต็มตัว เดาออกไหมว่าเค้าไปมีเรื่องกับใคร ไซมอนและพวกเพื่อนของเค้างัยล่ะ ฉันใช้เวลาตัดสินใจไม่นานเลยความปรารถนาที่จะแก้แค้นของฉันมีน้ำหนักเหนือกว่ากฏใดๆของโรงเรียน ฉันรู้ว่าไซมอนรักบาสเกตบอล เค้าเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ดีที่สุดของโรงเรียนและเราเห็นเค้าซ้อมที่สนามทุกวัน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันครั้งสำคัญมากที่กำลังจะถึง วันที่มีการแข่งเราประชิดตัวไซมอนในห้องน้ำและขังเค้าไว้ในตู้ นั่นคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เราทำกับเขา แล้วยังไม่ใช่แค่เขาคนเดียว ทีมของเราแพ้การแข่งขันและพนันได้เลยผู้เล่นทุกคน นักเรียนและครู ต่างโกรธเกรี้ยวเมื่อรู้ว่าใครคือคนต้องรับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้น และแน่นอนที่สุดไซมอนต้องแฉเรา แต่นั่นยังไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด พ่อแม่ของเราทุกคนได้รับโทรศัพท์ที่ไม่น่าพิศมัยในคืนนั้น และถูกเรียกตัวมาที่โรงเรียน พ่อแม่ฉันตะลึงงัน พวกเค้าไม่เคยรู้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยๆของพวกเขา จะกลายเป็นพวกที่ไปกลั่นแกล้งเด็กคนอื่นๆทุกครั้งเมื่อก้าวออกจากบ้าน เมื่อฉันกับพ่อแม่ออกจากห้องผู้อำนวยการ ในรถมีแต่ความเงียบงัน หลังจากนั้นแม่เข้ามาหาฉันในห้องและพยายามคุยกับฉัน  แม่ไม่ได้ดูโกรธแต่สับสนมากกว่าเธอแนะนำให้ฉันไปนัดพบนักบำบัด ฉันไม่พูดอะไรเลยสักคำ หลังจากแม่ไปฉันจึงร้องไห้โฮ ตอนนี้แม่คงมองฉันเป็นตัวประหลาดเหมือนคนอื่นๆแล้ว ความสนุกสนานจบลง เพื่อนๆและฉันไม่ได้รับอนุญาติให้ใช้เวลาร่วมกันในตอนพักอีก พวกครูจับตามองทุกฝีก้าว และอีกครั้งฉันถูกปล่อยไว้ตามลำพังกับโลกข้างในตัวฉันเอง ที่แม่มั่นใจว่าทุกคนจะชอบ

วันหนึ่งฉันนั่งที่โรงอาหารในโรงเรียน กำลังกินมื้อเที่ยงในตอนนั้นที่ใครบางคน ถามจากด้านหลังว่า นั่งด้วยได้ไหม ฉันต้องประหลาดใจที่เห็นว่าเป็น ไซมอน ฉันคิดว่าเขาคงมาเยาะเย้ย หรือมาล้อเลียนอะไร แต่เขาแค่บอกว่าเค้าอยากเป็นเพื่อนกับฉัน  เขาบอกว่าเค้าไม่ชอบฉันที่เป็นผู้หญิงขี้อายที่ยิ้มแบบกล้าๆกลัวๆ แต่เค้าไม่รู้เลยว่าที่จริงฉันมีตัวตนที่แข็งแกร่งขนาดไหน เค้าไม่อยากเชื่อเลยที่ฉันจะสามารถเป็นหัวโจกของกลุ่ม และยืดหยัดเคียงข้างเพื่อนของฉันได้ ฉันก็ไม่อยากเชื่อ จริงหรือปล่าวที่ว่าไซมอนไม่อยากคบกับฉันเพราะลักษณะนิสัย และเค้าก็ไม่สนใจเรื่องแผลเป็นฉันเลย อืมม.. ให้ฉันบอกความจริงนะ ไซมอนกับฉันไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนที่ดีต่อกัน หรือคู่รัก แต่คุณรู้ไหมฉันได้เรียนรู้อะไรจากสิ่งนี้ เราทุกคนมีบาดแผลในแบบของตัวเอง และเราไม่ควรคาดหวังให้คนรอบข้างเข้าใจเรา หรือแสดงความเสียใจต่อเรา คุณเป็นคนเดียวที่ต้องรับผิดชอบการอยู่อย่างมีความสุข และอยู่ร่วมกับผู้อื่น และคุณคือคนเดียวที่จะควบคุมสถานการณ์ของตัวเอง วิธีที่คุณแสดงออกจะกำหนดวิธีที่ผู้อื่นปฏิบัติต่อคุณ

พวกคุณเคยมีประสบการณ์ทำนองนี้บ้างหรือเปล่า คุณรับมือกับความเศร้าและรอยแผลของคุณอย่างไร ฉันรออ่านเรื่องราวของคุณในช่องคอมเม้นท์อยู่นะ ถ้าคุณอยากคุยเรื่องนี้ให้เพื่อนหรือครอบครัวฟัง คุณแบ่งปันเรื่องราวของฉันกับพวกเค้าได้ สิ่งที่มันฆ่าเราไม่ได้ คือสิ่งที่ทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น