ผมหางานไม่ได้แม้แต่ในร้านฟาสฟู้ด ผมจึงเปิดบริษัทของผมเอง

ไงทุกคนผมพนันได้เลยว่าพวกคุณทุกคนต้องเคยถูกปฏิเสธมาก่อนหรือบางทีคุณอาจเคยได้ยินคำพูดเช่นขอโทษด้วยแต่คุณไม่ดีพอผมรู้ว่ามันบั่นทอนจิตใจแต่มีคนมากมายที่รู้สึกสิ้นหวังเมื่อได้ยินคำตอบว่าไม่แต่ผมไม่อยากให้คุณเป็นคนเหมือนอย่างพวกเขาเพราะงั้นผมจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟังเพื่อให้คุณเชื่อว่าไม่มีอะไรในโลกที่หยุดคุณจากการประสบความสำเร็จได้นอกจากตัวคุณเอง

ชีวิตของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้วในประเทศจีนผมเป็นลูกคนที่ 2 ในบรรดาพี่น้อง 3 คนในตอนนั้นทั้งประเทศกำลังประสบกับช่วงเวลาที่ลำบากรวมทั้งครอบครัวของผมด้วยพ่อและแม่เป็นนักเล่าเรื่องผ่านดนตรีและหาเงินจากการสอนคนให้เล่นเครื่องดนตรีประจำชาติแน่นอนว่ามันไม่ได้เงินมากนักคุณรู้ไหมว่าเราไม่ถูกนับรวมเป็นชนชั้นกลางด้วยซ้ำและแล้วเรื่องจากเรื่องทางการเมืองอันซับซ้อนทำให้ประเทศบ้านเกิดของผมเปลี่ยนไปเมืองเล็กๆที่ผมเคยจับจิ้งหรีดมาเล่นเป็นงานอดิเรกเริ่มเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกมาเยี่ยมเยียนผมทึ่งกับความหลากหลายของผู้คนจากวัฒนธรรมและประเทศต่างๆและผมคิดว่าสักวันผมจะท่องเที่ยวแบบพวกเขาเพื่อดูโลกบ้างแต่มันก็มีปัญหาใหญ่อยู่

แหงละว่ายกเว้นเรื่องเงินนักท่องเที่ยวนั้นพูดภาษาอังกฤษแล้วผมพูดไม่ได้ผมก็ไม่แน่ใจเพราะอะไรแต่ในตอนนั้นฉันให้ผมยังเป็นเด็กแต่ผมกลับมั่นใจว่าการรู้ภาษาอังกฤษจะเปิดโอกาสมากมายให้กับผมแต่ในโรงเรียนของผมไม่ได้สอนภาษาอังกฤษและแน่นอนว่าพ่อแม่ก็จ่ายค่าจ้างติวเตอร์ไม่ไหวแต่ผมก็พบวิธีการเรียนรู้ด้วยตัวเองผมเริ่มฟังวิทยุรายการของ BBC และ The Voice Of America ทุกวันตอน 2-3 ทุ่มคงสนุกกับการฟังเสียงของผู้ประกาศข่าวและพยายามเลียนแบบแต่ในขณะเดียวกันผมไม่สามารถเก่งภาษาอังกฤษได้ถ้าไม่ฝึกพูดคุณก็รู้แต่ก็ไม่มีใครใกล้ๆที่ผมจะฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วยได้และทำให้มันยากขึ้นไปอีกแต่ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้ตั้งเป้าหมายไว้จะหาหนทางไปสู่เป้าหมายได้ในที่สุดมันมีโรงแรมที่มีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกเข้าพักห่างจากบ้านของผม 40 นาทีถ้าคุณปั่นจักรยานไปแล้วผมก็ไปทุกวันจริงๆไม่ว่าอากาศจะเป็นยังไงก็ตามผมก็ยังไปแล้วผมให้บริการเป็นไกด์เล่าเรื่องราวของเมืองและประเทศนี้ให้นักท่องเที่ยวเหล่านั้นฟังผมสนุกกับประสบการณ์นั้นมากแล้วผมก็ทำให้ฟรีๆ เป็นเวลาหลายปี

แต่ผมไม่เคยประสบความสำเร็จในชั้นเรียนเลยสำหรับผลการเรียนนั้นยากมากจนทำให้ผมสอบตกในการสอบปลายภาคถึง 2 รอบทั้งตอนเรียนประถมและมัธยมตนผมสงสัยว่าผมโง่ที่สุดในชั้นเรียนหรือเปล่าผมคิดว่าเป็นเพราะผมไม่มีเป้าหมายในการเรียนที่ชัดเจนแต่การหมกมุ่นในการเรียนภาษาอังกฤษของผมให้แรงบันดาลใจกับผมเมื่อผมอายุ 16 ปีในขณะที่ยังทำงานเป็นไกด์ให้นักท่องเที่ยวฟรีๆอยู่นั้นผมได้พบกับครอบครัวนิสัยดีจากออสเตรเลียที่เดินทางท่องเที่ยวในประเทศจีนผมโชคดีที่ได้ช่วยให้พวกเขาได้สำรวจประเทศและกลายเป็นเพื่อนที่ดีกับ “เดวิด” ลูกของพวกเขาดังนั้นเมื่อฉันครอบครัวพวกเขากลับไปแล้วผมก็ยังคงเขียนจดหมายถึง “เดวิด” ที่กลับไปยังออสเตรเลียอยู่เรากลายเป็นเพื่อนทางจดหมายผมคงพูดได้ว่าเขาเป็นเหมือนกับติวเตอร์ของผมเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมเขียนจดหมายถึงเค้า เค้าจะส่งจดหมายของผมกลับมาพร้อมทั้งแก้ข้อผิดพลาดให้ผมด้วยไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมีประโยชน์กับการฝึกภาษาของผมมากและนี่ไม่ใช่แค่เรื่องเดียวที่ผมรู้สึกขอบคุณครอบครัวนี้

วันหนึ่งผมได้รับจดหมายพวกเขาเชิญให้ผมไปเยี่ยมพวกเขาที่ออสเตรเลีย โอ้พระเจ้าผมกระโดดตัวลอยผมดีใจมากผมแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะได้เดินทางไกลจริงๆแล้วทำให้ความฝันที่จะท่องเที่ยวของผมเป็นจริงในที่สุดแต่ให้เรายังอยู่ใกล้จะ แฮปปี้เอ็นดิ้ง นะจำได้ไหมว่าผมเริ่มเรื่องด้วยการถูกปฏิเสธใช่ไหมผมต้องยื่นวีซ่าออสเตรเลียถึง 7 ครั้งจนพวกเขายอมให้ผมได้วีซ่าแน่นอนว่าผมได้คำตอบว่าไม่ มันทำให้ผมเศร้าแต่ผมก็พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วมันก็คุ้มค่าผมใช้เวลาทั้งเดือนในเมืองนิวคาสเซิลแล้วมันเปลี่ยนชีวิตผมก่อนที่ผมจะออกจากจีนผมถูกสอนมาว่าจีนเป็นประเทศรวยและมีความสุขที่สุดในโลกดังนั้นเมื่อผมถึงออสเตรเลียผมก็คิดว่าโอ้พระเจ้าทุกอย่างต่างออกไปจากที่ผมเคยได้ยินมาแล้วตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มที่จะคิดต่างผมรู้ว่าถ้าปราศจากครอบครัวเงินหรือ คอนเน็คชั่น ดีๆการศึกษาเป็นโอกาสที่ดีอย่างเดียวของผมที่จะประสบความสำเร็จนั้นเป็นเหตุผลที่ผมตัดสินใจสมัครเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยและเดาออกไหมผมสอบเข้าตก 2 รอบแต่ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดที่คนจะมีได้คือความอดทนดังนั้นผมจึงพยายามต่อไปเรื่อยๆและได้เข้าเรียนในวิทยาลัยครูแล้วก็นะพูดถึงการศึกษาผมสมัครเข้าเรียนที่ฮาเวิร์ดถึง 10 ครั้งแล้วก็ถูกปฏิเสธทั้ง 10 ครั้งผมเคยคิดว่าบางทีผมจะไปสอนที่นั่นในสักวันหนึ่งฮ่าๆๆ

หลังจากเรียนจบผมสมัครทุกอย่างที่ผมสมัครได้และยังคงได้คำตอบว่าไม่เป็นสิบๆครั้งผมพยายามสมัครเป็นตำรวจกับพวกเขาบอกว่าผมไม่ดีพอแล้วผมเป็นผู้สมัครคนเดียวจากผู้สมัคร 5 คนที่ถูกปฏิเสธเมื่อ KFC เปิดกิจการในจีนผมก็สมัครก็เป็นอีกครั้งที่มีคน 23 คนได้งานแต่ผมเป็นเพียงคนเดียวที่ถูกปฏิเสธผมรู้สึกแย่ไหมนั่นเหรอผมก็ไม่เก็บมาคิดเท่าไหร่หรอกผมคิดว่าความล้มเหลวที่ผ่านมาทำให้ผมเป็นอย่างที่เป็นในตอนนี้เพราะว่าถ้าคุณไม่ยอมแพ้คุณก็ยังมีโอกาสในที่สุดผมก็ได้งานเป็นครูสอนภาษาอังกฤษผมชอบงานและนักเรียนมากแต่ก็นะผมได้เงินเดือนน้อยมากประมาณ 12 ดอลลาร์ต่อเดือนมันยากที่จะใช้ชีวิตได้เงินเท่านี้เดือนผมไม่เคยลังเลเลยที่จะทำสิ่งต่างๆยกตัวอย่างเช่นขายผลไม้แต่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของผม ผมยังคงตามหางานที่ใช่สำหรับผมในที่สุดผมก็เริ่มทำธุรกิจการแปลเล็กๆและดีใจที่ได้ทำงานกับบริษัทของจีนที่เดินทางไปอเมริกาในตอนนั้นคือปี 1995 และผมได้รู้จักอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งแรกผมพยายามหาสินค้าจีนในอินเตอร์เน็ตแล้วลองคิดดูซิว่าผมประหลาดใจแค่ไหนที่ไม่พบอะไรเลยผมคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างเช่นเว็บไซต์ที่เชื่อมต่อด้านการค้าในโลกนี้สิ

ระหว่างทางกลับบ้านผมไม่อาจสลัดความคิดที่ว่าประเทศเจ้าธุรกิจอย่างจีนไม่มีในสารบบของ www ได้อย่างไรผมไม่ได้คิดถึงอย่างอื่นเลยนอกจากโอกาสที่ผมเห็นมันเป็นตอนนั้นเองที่ผมตัดสินใจก่อตั้งบริษัทอินเตอร์เน็ตบริษัทแรกในประเทศของผม ผมไม่มีประสบการณ์ด้านคอมพิวเตอร์หรือการเขียนโค้ดและการศึกษาของผมก็เหมาะกับเรื่องนี้แต่ผมก็รู้แล้วว่ามันสำคัญแค่ไหนในการมีทักษะเพื่อเอาชนะความท้าทายผมได้พยายาม 2-3 ครั้งเกี่ยวกับด้านการซื้อขายทางอินเตอร์เน็ตแต่ 2 ธุรกิจแรกของผมล้มเหลวแต่ก็นะ ผมมีสิ่งที่ผมน่าจะเรียกว่าพรสวรรค์นั่นคือผมดูน่าเชื่อถือดังนั้นผมจึงรีบเพื่อนของผม 17 คนมาที่อพาร์ทเม้นแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับเรื่องที่ผมคิดและ ไอเดีย ของสิ่งที่ผมอยากจะสร้างและเราก็ทำด้วยการตลาดออนไลน์ที่ผมเรียกว่า อาลีบาบา ในตอนแรกมันอาจฟังดูงี่เง่าเป็นเว็บไซต์ที่ให้ผู้ส่งออกโพสต์รายการสินค้าของพวกเขาและลูกค้าก็ซื้ออะไรก็ตามที่พวกเขาต้องการแต่ในไม่ช้าคนอื่นก็มองเห็นอย่างที่ผมเห็นและบริการนี้ก็เริ่มดึงดูดสมาชิกจากทั่วโลกในตอนแรกผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเราจะประสบความสำเร็จเพราะพวกเรายังเป็นหนุ่มสาวและไม่เคยยอมแพ้แต่คุณรู้ไหมว่าผมรู้ได้ยังไงว่า อาลีบาบา ประสบความสำเร็จจริงๆ

เมื่อวันนึง ผู้ส่งออกมาเจอผมที่ร้านอาหารและเสนอจ่ายบิลให้ผมเขาบอกว่าเขาทำเงินได้มากมายจากการทำงานกับกลุ่ม อาลีบาบา ผมรู้สึกยินดีหนึ่งในนักท่องเที่ยวที่ผมช่วยเขาท่องเที่ยวประเทศจีนชื่อจีนของผมไม่ได้เขาเลยให้ชื่อเล่นผมว่า “แจ๊ค” ทุกวันนี้คุณรู้จักผมชื่อ “แจ็คหม่า” หนึ่งในคนที่มีชื่อเสียงและรวยที่สุดในจีนและประธานบริหารบริษัทอีคอมเมิร์ซที่ใหญ่ที่สุดอย่างน้อยก็ตามที่วิกีพีเดียบอกแต่สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดคือทุกอย่างที่ผมมีผมสามารถเปลี่ยนโลกให้ดีขึ้นได้ผมมีคนที่ใช่อยู่ข้างกายเสมอแล้วผมแนะนำเป็นอย่างยิ่งว่าอยากให้เลือกคบคนที่ดีที่สุดแต่ให้เลือกคบคนที่ใช่ที่สุดตามนั้นเมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัยพบกับภรรยาที่แสนดีของผมซึ่งเป็นผู้สนับสนุนหลักและเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวผมอย่างแท้จริงในอะไรก็ตามที่ผมทำเธอแต่งงานกับผมไหมตอนที่เราทั้งสองยังเป็นครูเธออยู่เคียงข้างผมในเวลาที่ยากลำบากอย่างตอนที่เราไม่มีเงินพอในการใช้ชีวิตเมื่อผมและเพื่อนก่อตั้งเว็บไซต์เธอลาออกจากงานที่มั่นคงและช่วยพวกเราเท่าที่เธอทำได้ทำอาหารและดูแลทุกคนโดยเฉพาะผม แหงละ

มีครั้งหนึ่งที่เธอถามผมว่าบริษัทหาเงินได้เท่าไหร่แล้วแล้วผมชื่อ 1 นิ้วซึ่งหมายถึง 1 ล้านหยวนซึ่งเป็นเงินประมาณ 1 แสนหกหมื่นดอลลาร์ โอ้วคุณน่าจะได้เห็นหน้าเธอในตอนแรกมันเต็มไปด้วยความผิดหวังแต่เมื่อผมบอกว่าเราทำได้เท่านี้ทุกวันผมก็เห็นได้ว่าเธอดีใจและภูมิใจในตัวผมมากขนาดไหนผมบอกลูกๆอยู่เสมอว่าไม่ต้องพยายามเป็นคนเก่งที่สุดในโรงเรียนคิดว่าการเป็นคนโง่เป็นเรื่องดีเช่นกันจิตใจที่อยากรู้อยากเห็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในคนรุ่นใหม่ควรมีเวลาว่างมากพอจัดการเรียนรู้ที่จะได้กลัวที่จะได้ยินคำว่าไม่เป็นตอบครั้งหนึ่งในชีวิตลองทำอะไรสักอย่างทำงานหนักกับอะไรสักอย่างพยายามเปลี่ยนไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นหรอก

ผมขออวยพรทุกคนทุกคนและผมหวังว่าเรื่องของผมจะได้ไลค์จากพวกคุณทุกคนและอย่าลืมกดติดตามและแชร์คลิปนี้กับเพื่อนๆของคุณ